wtorek, 2 grudnia 2014

Tak minal listopad

Urlop w listopadzie to jest jednak to. Nie trzeba nigdzie wyjezdzac na 2 tygodnie, mozna posiedziec w domu, pobyczyc sie, a przy okazji cos zaleglego nadrobic. Nie zdazylam jedynie z poczta, mam do napisania pare listów, najeczescej wymówienie abonamentów, listy do ubezpieczalni, takte zalegle maile... te musze wykonac w tym, wolnym tygodniu, bo to az nie ladnie, ze nie mam czasu na odpis. 

Powrót do pracy byl nieco tragiczny. Pracowalam jedynie piec dyzurów, ale przy 15 obloznie chorych z calym programen; prawie ramie boli mnie naokolo, wiec nic nowego, ale zaczynyja mi wysiadac dyski w sensie, wypadniete to je juz dawno mam, teraz zaczyna to na serio bolec. Ramiona, czyli te szyjne pozdrawiaja. Do tego cos mi prawa noga nawalala- czyzby i w ledzwiach zaczelo sie cos dziac? I jak tu sie dowiedziec, co jest, rezonans magnetyczny wykluczam. Wyklucza go tez zaprzyjazniona rentgenolozka, która spotkalam na przyjeciu z okazji pozegnania na emeryture naszego kochanego anestezjologa. Doktor skonczyl 65 lat i ma teraz w planie pielegnowac swoja dlugoletnia cukrzyce, a i popielgrzymowac sladami swietego Jakuba. 


Z wydarzen smutnych, a pasujacych do listopada... zmarl maz Sophie, mieszkajacej w sasuíedztwie Holenderki. Mial w maju zawal, po reanimacji nigdy do siebie nie doszedl. Rehabilitowano go na neurologii w Lippoldsberg, gdzie w pazdzierniku przebywal mój ojciec, poten Sophia przewiozla go do Rotterdamu, poniewaz Rudi jezeli cos mówil, to jedynie po holendersku. W Rotterdamie tez nie zdolano postawic go na nogi, wrecz przeciwnie, Rudiego bylo z kazdym tygodniem jakby mniej, zmarl jednak niespodziewanie. Sophia akurat przebywala tutaj, sprzedaje bowiem dom, który wczesniej chciala niego ogarnac, oddac niepotrzebne sprzety, bo bedzie wracac do Holandii, w poblize dzieci. 
Zmarla takze nasza przyszywana babcia, ale ona w wieku prawie 99 lat- te skonczylaby teraz w grudniu. Zaistnialo pare dziwnych sytuacji z jej córka i zieciem, a ja coraz bardziej zaczynam watpic w nasze pokrewienstwo, jak ich tak cuzamen do kupy widze. 



Sprawy pogodniejsze. Od sierpnia czy nawet troche wczesniej, Maciek ma nowa przyjaciólke, imie jej Solveig, w skrócie Sol, czasami u nas bywa, mila dziewczyna. Widac i slychac, ze nie zawsze miala w zyciu z górki, i to rzutuje na jej zachowanie i osobowosc. Chetnie ja zatrzymamy na dluzej a nawet na stale ;) mój ojciec planuje juz prawnuki o_O 

W miedzyczasie Mirka cofa sie w rozwoju i pod nadzorem wolno jej sie bawic: 


Dostaje malpiego rozumu, gdy znajdzie na ulicy smoczek, a znajdujemy jakis dosyc czesto. Pomomo, ze spoleczenstwo ponoc sie starzeje ;) 

Zakupiony sweterek za bardzo jej nie pasi- 


Woli cos gryzc. Przegryza regularnie swoje miski i inne gryzaki dla psów. Ponoc te kongi sa dosyc wytrzymale, takiego jeszcze nie mamy. 



Nie kladzie sie jeszcze na komando, ale bezproblemowo dziala siad, z automatu na przejsciu dla pieszych. I moge ja bez problemu czyli jazgotu gdzies na pare momentów przytroczona zostawic. 


Nie przestaje interesowac sie moja welna i tym, co dziergam, ma swoisty sposób przegladu zawartosci torby. 


Jakos nie nadazam z dzierganiem, ten kolorowy sweterek jeszcze latem zaczelam, na jesien mial byc gotowy; duze projekty jednak jakos mi sie ciagna jak guma do zucia. Wlasciwie potrzebuje jedynie rekawów, ale ze to raglan od góry, trzeba mi dziergac z zeszytem w rece i zapisywac, w którym rzedzie ile oczek zmniejszylam. Przy dzierganiu rekawów tradycyjnie, robie oba razem, odpada zapisywanie, wychodza identyczne. 


Pod koniec urlopu zreperowalam dno psiej poduszki, bylo z takiego niby plastyku, niby szmatki, Mira podarla po paru tygodniach uzytkowania. To jest poduszka do podrózy i gdy spimy poza domem. 

Czapka myboshi z welny z ALDI, niestety nie pasuje mi kolorystycznie do niczego!


Skarpety w rozmiarze 45 i mitenki na zamówienie, rozmiar meski. Zamawiajaca dokladnie z tej welny chciala. 



Na cyfrowym Polsacie ogladam Chlopów i Dom, tutaj niestety dyzury stanely mi w poprzek, i niewiele widzialam z nowych czesci, tych po 68 roku. Chlopaki do wziecia to satyra czy oni na powaznie?? 

9 komentarzy:

  1. cały czas zachwycam się Twoją Mirką :)
    dobra dziewczyna dla syna to skarb :)

    OdpowiedzUsuń
  2. piesio grzeczny, skarpety cudowne i mitienki tez, a gałązek naciełaś? pokaż.Zdrowia życzę.

    OdpowiedzUsuń
  3. Nie ucielam galazek, za zimno juz, za ciemno, a i mzawka pada.

    OdpowiedzUsuń
  4. kobietawbarwachjesieni:
    Dlaczego wykluczyłaś rezonans? Czy jest szkodliwy? W styczniu idę do szpitala i podejrzewam, że właśnie będą mi chcieli rezonans zrobić. Chciałabym wiedzieć, czy trzeba się go bać. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rezonansu nie trzeba się bać, jeżeli nie ma się w środku metalowych części zamiennych :-). A gospodyni tego bloga coś takiego ma, i to w głowie.

      Usuń
    2. Dokladnie :D jesli nie masz CI jak ja, czy rozrusznika jakiegos, to bezproblemowo. Rezonans jest oficjalnie nieszkodliwy.

      Usuń
  5. Pięknie fotografujesz Mirkę. Uchwycić takie miny jest bardzo trudno, a tu wszystko widać. Ja nie wiem, czy to ubranko jej jest bardzo potrzebne. Fajny gadget, ale ona chyba z tych nieubrankowych jest. Co do gryzaków, to najlepsze są jednak te kości z wołowej skóry zrobione. Tym się pies na pewno nie zatka, nawet jak tę skórę pożre. Miskę trzeba wymienić na metalową, albo dać jakąś szklaną czy ceramiczną. Kongi są wytrzymałe, ale i drogie. No i żeby pies go gryzł trzeba napchać do środka pyszności typu kalorycznego.

    OdpowiedzUsuń
  6. 100 pociech masz z tym psem! :) BBM

    OdpowiedzUsuń
  7. Jakoś mnie póki co odrzuca od swetrów. Za mna dopiero 4 kominy i dwie czapki. Chyba się przymierzę do mitenek, na wczesną wiosnę do kijkowania, jak znalazł. Nie katuj psiny ubrankiem, prosze Cię! ;-))))

    OdpowiedzUsuń