Punktualnie

 z dniem 1 kwietnia, kwiecień-plecień zażartował sobie, wczoraj wieczorem zaczęło dyskretnie rzucać płatkami, a dzisiaj rano śniegu po kostki i troszkę wyżej, napadało.

Mirka bardzo się ucieszyła, my mniej, ja wcale, bo po prawie letnim zeszłym tygodniu zaczęłam prać i chować zimowe kurtki, czapki i rękawice, a tu taki żonk. No trudno, ponoć śnieg ma być jednorazowym epizodem, i temperatury znowu pójdą w górę. 

Jutro mamy kolejne zwiedzanie domu D przez już raz zwiedzających, rodzina z trzecim dzieckiem w drodze, i są dosyć napaleni, a ogrzewanie peletami bardzo im się podoba, w obliczu obecnej sytuacji.

Poza tym, nie chce mi się jakoś nic, dzisiaj obiad krótkometrażowy, po wczorajszych klopsach po królewiecku, ale jeszcze były słoiczki z kaparami, to wykorzystałam. Sos ma milion kalorii, ale smakuje. Resztę zamroziłam na pracujące czasy. Lubię takie szybkie, odmrożone obiady, gdy wystarczy ugotować tylko parę ziemniaków. Ten system, gotowania większej ilości, czyli najlepiej na dwa razy, przejęłam po mojej już niestety zmarłej przyjaciółce Liesie, której też wiele się nie chciało, ale poprzez swoją zaawansowaną cukrzycę zwracała duża uwagę na zdrowe i z własnej kuchni, jedzenie.

Wczoraj spojrzałam na tabliczkę z jej nazwiskiem, Liesa ma grób pod zieloną trawką, ale istnieje tabliczka, żeby nie zaginęła w anonimowości.

No nic, idę ogarnąć nieco chałupę w sensie pielęgnacji powierzchni płaskich, bo korytarz wygląda jak wygląda.