Rozdzial 3. Umieranie w Niemczech.

 Nie jest jednak, na szczescie, wszedzie tak- mam nadzieje. 

Mój sasiad zmarl wczoraj, ten starszy, prawie 89- letni pan, którego pielegnowaly na zmiane Emilka i Ewa. Emilka to byla ta, która po smierci mojego taty powiedziala: nic ci nie moge pomóc w jakims zalatwianiu tego wszystkiego, ale przyjdz do mnie na obiad. Mam naprawde dobra zupe. A na jutro ugotuje cos innego, przyjdz. Nie zapomne jej tego nigdy, i mysle, ze ona jednak wie, jak duza byla to pomoc. 

Tak wiec mój sasiad Hans zmarl, po tym, jak jego stan w ostatnich tygodniach zaczal sie pogarszac, a weekend byl juz pod znakiem bliskiej smierci. Pod koniec wrzesnia hamburska córka zapowiedziala sie na pazdziernik z wizyta u niego, jak beda szkolne ferie- 2 tygodnie minely, córka nie pojawila sie, ale zaplanowala przyjazd jednodniowy (jak zawsze) pod koniec pazdziernika. Szwajcarska córka z kolei na listopad. 

W poniedzialek z Hansem bylo juz zle, Ewa gimnastykowala sie z próba uswiadomienia im obum, ze jest zle, zeby przyjechaly. Ach nie, bo pani doktor powiedziala, ze jak nie bedzie pil, to podlaczy kroplówke, pani doktor telefonowala z domokreznymi pielegniarkami, ze nie jest az tak zle (Hans  mial dwa razy dziennie wizyty takowych, podawaly one w sumie tylko leki, zajmowaly sie receptami i skierowaniami do lekarzy, a Ewa czy Emilka byla do wszystkiego). 

We wtorek z Hansem bylo na tyle zle, ze przypuszczalam, ze jeszcze tej nocy umrze i kazalam Ewie dzwonic do mnie, niezaleznie od godziny, jakby jej za duzo juz było tej sytuacji. Ale Hans przezyl. Ewa znowu próbowala poruszyc obie córki do przyjazdu, hamburska zapowiedziala sie na czwartek rano, czyli dzisiaj, a szwajcarska na weekend. Zdaly sie na sasiadke z dolu, która wynajmuje to inne mieszkanie, bo ona kiedys czy 100 lat temu, jako niewykwalifikowana sila robocza, liznela troche pracy w domu starców na umowie o prace takiej bezpodatkowej. Ale jak i sasiadka juz zaalarmowala, ze Hans umiera, to faktycznie obie córki ruszyly cztery litery i w droge. 

Bylismy z Tobim we wtorek wieczorem u Ewy i Hansa, no i mialam potem, jedno zalamane sytuacja, drugie beczy, ze córki sa nieludzkie i nie dotra na czas do ojca. 

W srode pojechalismy z Tobim w poludnie do domu D, po raz kolejny do murarza, który wykancza spizarnie- jeszcze po tej awarii wody- juz konczymy, znaczy murarz, Ewa dzwoni, ze Hans umiera. My zaraz wyruszamy, zaraz podjade do ciebie, bo i sasiadka na ten czas wyjechala na jakis szponing. Po drodze Ewa znowu dzwoni, jasne, co ma do przekazania, Hans zmarl. Ale i sasiadka juz sie napatoczyla. 

Za kwadrans juz tam u Ewy i Hansa bylam, faktycznie lezal juz plasko, a sasiadka podwiazala mu szczeke waskim bandazem! O matko i córko, mówie, Ewa, szybko sciagamy ten bandaz z niego, z tego moga byc takie klopoty, ze glowa mala. My tez tak robilismy, ale to byly inne czasy. Teraz chodzi o to, ze Hans bedzie przeciez spalony, a przed kremacja dokladnie obejrzany przez patologa, i nie daj Boze, bedzie mial sino na szyi i pod broda, to wskazuje na przemoc, uduszenie, i wez to odkrecaj. Ewa szybko ten bandaz zabrala, podlozylam Hansowi jak i w szpitalu to robimy, zrolowana poszwe i jeszcze mala poduszke pod podbródek, dopomoglam paroma chwytami, usta zamkniete. 

W tym momencie przyszla lekarka, z nowymi butelkami kroplówki, jej jeszcze nikt nie poinformowal, tak wiec jedynie sie na Hansa popatrzyla i mówi, no cóz, dyzur mi sie co prawda skonczyl, ale za jakies 2- 3 godziny przyjade i wystawie swiadectwo zgonu. U nas takie procedury, ze zgon stwierdza sie od razu i jeszcze raz po co najmniej dwóch godzinach. 

No i lekarka ma nadzieje, ze córki wkrótce zawitaja... zawitaly po kolei, jedna znaczy szwajcarska o 19, porozmawiala z lekarka, siadla w pokoju w kacie i zaczela robic sobie na drutach, czekajac na hamburską siostre, która dotarla na prawie 21. 

Tobi w u nas w domu zapalil swiece za dusze Hansa, nie rozumiejac, dlaczego nie reagowaly na prosbe Ewy, zeby przyprowadzic ksiedza , zanim umrze. Tobi nie jest koscielny i podatkowo wystapiony z kosciola juz cwierc wieku temu, ale jak mówi, sa sprawy, które powinno sie umierajacemu umozliwic, jesli byl wierzacym czlonkiem kosciola katolickiego. Zaczal wspominac, jak jemu ojciec umieral, ze nie bylo ten tego, pracowal wtedy w VW w Wolfsburgu, opuscil swoje biurko, powiedzial koledze, co ma powiedziec szefowi, wsiadl w auto i pojechal prawie 400 kilometrów do szpitala, i zdazyl. A tu takie cos, córkom jakos to wszystko jedno czy co? 

Pytam sie Ewy, i jak ma byc dalej, przeciez one obie, znaczy córki, beda nocowac u tej kolezanki, co ma pensjonat pare wiosek dalej, a ty? Ze zmarłym Hansem w chałupie, sama? Oj tam, mówi Ewa, na pewno nie bede spala, ja sie Hansa nie boje przeciez, i dalej tak. Ona na serio chciala czy czula sie w obowiazku, zostac tam przez noc, w małym  trzypokojowym mieszkaniu, ze zmarlym w salonie. Nie i nie, nie przyjdzie do nas spac, nie chce przeszkadzac, krępowac, i takie tam dyrdymaly. Na szczescie w tym momencie zadzwonila do niej mama przez WhatsAppa, tom sie wkrecila w obraz i mówie, niech jej pani powie, ze ma spac u nas i koniec. Ewy mama mówi, dziecko, czys ty oszalala, nie chodzi o bojenie sie czy nie, ale sama ze zmarlym cala noc, jak masz mozliwosc spac u niej, to nie zastanawiaj sie i idz! No i faktycznie, córki pojechaly do kolezanki na noc, Ewa im powiedziala, ze spi u nas, to nawet sie ucieszyly. One na serio i z zimna krwia zostawilyby ja sama w tym mieszkaniu ze zmarlym ojcem!

Tak wiec wieczorem troche posiedzielismy w trójke, po 22 zgaslo swiatlo u Hansa, bo widzimy te okna od nas, znaczy córki pojechaly spac, my w trójke poszlismy jeszcze z Mirka, i potem spac, Ewa do biblioteki na goscinne lózko, z lazienka obok i termosem herbaty. Rano wczesniej wstalam, wyprowadzilam Mirke, po drodze kupilam bulki, zjedlismy razem sniadanie, potem Tobi znowu do domu D do murarza, ja za moment na fizjoterapie, Ewa poszla "do siebie", córki przyjechaly po 10, ale juz razem z przedsiebiorca pogrzebowym, i zaczely szukac i zastanawiac sie, gdzie ojcowy dowód osobisty (ponoc sasiadka miala??)

No nic, jak juz Hansa odtransportowano, Ewa powiedziala obum córkom, ze idzie do mnie, bo jedziemy na zakupy, ona tez chciala cos swojej malej wnuczce kupic, wiec ogarnelismy i sklep z niemowlecymi ciuszkami, i zakupy, i mówie, Ewa, ja zaraz podskocze do domu D zobaczyc, jak oni tam daleko, a potem, jak ugotuje obiad, to przychodzisz do nas jesc, i nawet nie zaczynaj te dwie damy tam obskakiwac i im jeszcze cos gotowac. Bo jakby one byly porzadne, to by dla was trzech czy czterech z ta zdrowo walnieta sasiadka zamówilyby jakies Pizze czy inne kebaby, co nie? Mówie to Tobiemu, Ewa przyjdzie do nas na obiad i nawet sie juz tak nie bronila "robieniem klopotu" jak przed noclegiem, na co Tobi: to one juz naprawde zadnego wstydu nie maja? Po tym, jak Ewa tak sie troszczyla o ich ojca? Ano nie maja widocznie. 

W kazdym razie, Ewa jutro wczesnym ranem ma mozliwosc powrotu do domu, faktycznie dostala miejsce w busie. 

A jak sytuacja rozwinie sie dalej, to zobczymy, jaki i czy w ogóle bedzie pogrzeb, bo normalnie i przy wczesniejszych Hansa aktywnosciach czy to w klubie sportowym, czy strzeleckim, spiewaniu w chórze, powinien byc ten pogrzeb konkretny i z udzialem tych wszystkich klubów, bo jest to pomimo covidu mozliwe z zachowaniem odstepów, maski itd. Zobaczymy. 

Tom sie naplotkowala, ale przyznam, niezle to mna ruszylo. 

Jeszcze troche Frankonii.