środa, 22 lutego 2017

Rozmaitosci

Przeziebienie pokonane, trwalo krótko, ale zwolnienie lekarskie wykorzystalam do konca. Nie chcialam ryzykowac powrotu i nawrotu, jak jestem na dyzurze, to nie ma przepros, boli i ide do domu, trzeba wytrzymac do konca dyzuru, bo najczesciej nie ma tak na serio na kogo sie zdac, czy zdac pacjentów. A jak ciezko jest pracowac i myslec przy goraczce dochodzacej do 39 stopni, wiem jeszcze z lezjszych pracowo czasów; mi wtedy jakos myslenie sie wylacza, a to oczywiscie koliduje z opieka nad 40 czy 50 czesciowo swiezo operowanych czy po prostu bardzo chorych pacjentów. 

W poniedzialek jak bylo zaplanowane, odstawilam tate do kliniki uniwersyteckiej, mial byc operowany we wtorek. W listopadzie zrobil mu sie jakis guzek na górnej wardze, wygladal jak zwykla opraszczka, lekarz domowy, u którego przypadkiem zawital, dopatrzyl sie zmiany nowotworowej i wyslal tate z tym do dermatologa. Usunieto mu to cos i pare brodawek w tygodniu przed Bozym Narodzenien, na poczatku stycznia przyszly wyniki z badan histologicznych i okazalo sie, ze to na wardze, to jest wlasnie guz i trzeba wiecej operowac, i to w specjalistycznej klinice, paredziesiat kilometrów od nas odsalonej. Dostalismy ten termin na przedwczoraj, ulokowalam tate na oddziale dermatów, a wieczorem po wszelkich badaniach i ogledzinach stwierdzono, ze chcac to wyciac, trzeba by duzo ciac, a to warga, mogloby to potem wygladac jak zajecza warga. Dlatego nie beda operowac, lecz wysla go na radioterapie. Zrobili mu juz termin pierwszego naswietlania, dokladnie za tydzien. Za tydzien dowiemy tez sie wiecej, co i jak, znaczy ile tych naswietlan; lekarz domowy wychodzi z zalozenia, ze moze byc to i 30, i po pare razy w tygodniu. Ale dokladniej dowiemy sie dopiero na miejscu i za tydzien, bo musza to obejrzec i zadecydowac, ile i po co. Ma to sie po radioterapii zmnuiejszyc tak, ze byc moze, odizoluje sie tkankowo, i nie trzeba bedzie ani operowac, ani bac sie przerzutów. To byloby idealne. 

Jako, ze wyjazdy "pare razy w tygodniu" kolidowaly by z moja praca, od razu skontaktowalam sie z kasa chorych, jak to jest z transportem. Kasa chorych pokrywa koszty transportu przy dializie, chemio- i radioterapii, czyli pelen wypas i luksus. Przynajmniej to mi odpada z obowiazków. Na pierwsze naswietlanie i rozmowe z lekarzami zdecydowalam sie jechac jeszcze z nim prywatnie, obcykac, co i jak i wogóle, inne jazdy bedzie taksówka. Bylam juz w miejscowej firmie transportowej, bo znam te taksówki, jak smigaja tam i nazat, mój sasiad Erich tez kilka lat temu jezdzil na chemie z nimi. Dziala to tak, ze taksówkarz odbiera pacjenta spod domu, jedzie z nim, wchodzi z nim do rejestracji, czyli przekazuje personelowi. Radioterapia to kwestia sekundowa- minutowa, w tym przypadku nawet rozbieranie sie i ubieranie odpada, a wiec czeka na koniec terapii, zabiera pacjenta do pojazdu i odwozi do domu. Wspaniale, czegóz chciec wiecej? Gabinet z ta radioterapia jest o polowe drogi blizej, niz ta skórna klinika, jazda to jakies pól godziny, jesli nie ma zbytniego ruchu na drodze. 

Tak wiec dzisiaj dzien minal mi na wizycie u lekarza domowego, odebraniu recepty na transport, skierowania na radioterapie, wycieczke do firmy transportowej, z kasa chorych rozmawialam jeszcze wczoraj. Dobrze obskoczylam to wszystko. 

Mirce zamówilam nowa obroze z materialu patentowanego w Stanach, nazywa sie Biothane i jest tez chetnie uzywany do róznych czesci uprzezy konskiej. Kolor obrozy oczywiscie pomaranczowy ;) uwazam, ze w pomaranczach Mirce jest najladniej ;) Jak obroza sie sprawdzi, dokupimy smycz, ale póki co, mam dwie naprawde swietne i lekkie, do tego tez ladne- jedna nawet z maszynowym haftem- trzecia (pomaranczowa z nylonu) uzywa mój tato, jak z nia rano chodzi. Ostatnio pralam smycze, przy tej chlapie bylo to po prostu konieczne, do tego raz mi jedna smycz wypadla z reki i Mircia przeciagnela ja przez kaluze. Zaobserwowalam, ze Mircia coraz czesciej zaczyna sie czymkolwiek bawic, dzisiaj pilka; cieszy mnie to. Oczywiscie wszelkie misie i gumowe swinie pogryzione, potargane, jak u niegrzecznego dziecka. 

Powracajac do kliniki uniwersyteckiej- juz prz ypierwszym moim tam pobycie, a bylo to w roku panskim 1996, zafascynowaly mnie te ichnie lazienki, z zielonego plastyku wykonane, taka odlewka. Nie wiem, jak stare byly juz wtedy, ale do dzisiaj sa w takim samym idealnym stanie, latwo je utrzymac w czystosci czy zdezynfekowac. Ale wygladaja jak w statku kosmicznym ;) 



Ot taka ciekawostka. Pokoje sa tylko dwuosobowe, przestrzenne, u nas juz by w srodek trzecie lózko dostawili chyba. Odkad tam lezalam, w srodku doszedl parawan, który przy potrzebie mozna zaciagnac, aby zapewnic intymnosc pacjenta. Okna caly czas te same, patent, który ja po trzech pobytach tam nadal nie umiem albo otworzyc, albo zamknac ;) 

Robótkowo dzialo sie niewiele, zdazylam tylko skarpety dla syna zrobic, akurat byl weekendowo w domu. Teraz dziergam mitenki, postanowilam zrobic przez lato kilka par, byc moze i jakies skarpetki tez machne, i przekaze miejscowemu towarzystwu opieki nad zwierzetami, niech je sobie sprzedadza na bazarze, który organizuja 2- 3 razy w roku, we wrzesniu powinien taki towar im niezle zejsc. 


Co do opieki nad zwierzetami, w tym wszystkim chaosie dotarla do mnie wiadomosc z Paragwaju, gdzie zyje od prawie trzech lat czesc mojej kuzynowskiej rodziny. Zona kuzyna postanowila zajac sie blakajacymi sie po hacjendach, ranchach i innych preriach bezpanskimi psami, które zaniedbane i chore, sa tez oczywiscie bardzo glodne. Ale jak sama przyznaje, nie ma pojecia, jak sie za takie cos zabrac. Zdaje mi sie, ze ona po prostu nie wie, ze zarcie jest wazne, ale jeszcze wazniejsze jest wykastrowanie jak najwiekszej liczny takich psów, zeby przytlumic rozmnazanie sie. Tak dziala organizacja w Bosni, skad pochodzi Mirka. Wylapuja psy z ulicy, badaja, lecza w razie koniecznosci, kastruja, daja plastikowy kolczyk w ucho i wypuszczaja z powrotem na wolnosc, dokarmiajac. Niektóre zatrzymuja, próbujac znalezc im dom w Niemczech wlasnie, tak bylo z Mirka, bo taki maly pies malby male szanse na przezycie na ulicy wsród duzych psów. 


Taki tok postepowania bylby jak najbardziej prawidlowy i w Paragwaju, ale to chyba przerosnie kuzynowa zone. Pozyjemy, zobaczymy. Ale eksportu psów do Niemiec to chyba raczej nie bedzie, za daleko, za skomplikowane. 

5 komentarzy:

  1. Zdrowia,zdrowia dla Taty, szybko ogarnełaś medyczne sprawy i termin ok,u nas ???? skarpety śliczne,ładny gest z skarpetami i mitienkami.

    OdpowiedzUsuń
  2. kobietawbarwachjesieni:
    Ale z Ciebie energiczna kobieta. Bardzo szybko uwinęłas się z załatwianiem wszystkich spraw. Duzo zdrowia dla Twojego Taty i Was wszystkich.Ściskam.

    OdpowiedzUsuń
  3. Przyłączam się do życzeń.
    Z Twoich opisów wynika, że w Niemczech służba zdrowia stoi na nieporównywalnie wyższym poziomie niż u nas.

    OdpowiedzUsuń
  4. Trzymam kciuki za udane leczenie taty. A łazienki rzeczywiście kosmiczne. Fajny patent!

    OdpowiedzUsuń
  5. Zwolnienie przy takiej zakichanej chorobie to u Ciebie konieczność. Ci biedni pooperowani tylko czekają na grube, wypasione wirusy. Z pociętymi brzuchami świetnie się kaszle i kicha ;-). Idę te obroże przegooglać.

    OdpowiedzUsuń