Dałam dzisiaj zaszczepić

 Mirkę na wszystko, co jej konieczne, nosówki, wirusówki,  wściekliznę,  tutaj zdaje się na weterynarza, zwanego u nas w domu jako "Hundearzt", i wierzcie mi albo i nie, na to słowo Mirka reaguje zawsze, nie znam jej dokladnego zasobu słów,  ale Hundearzt jest tym słowem, na które raz w roku przynajmniej, reaguje jak byk na płachtę. W południe gotowałyśmy obiad, zupa warzywna, na fajnej kości z mięsem wołowym, które na koniec wkrajam do tejze zupy, a co chrząstkowate czy piesiowi po prostu smaczne dostaje, i byłyśmy najlepszymi psiapsiólkami aż do momentu obiadu, gdy Mirka od nas oczywiscie nie odstępując, usłyszała, jak mówię: 

- A po piętnastej jadę z Mirką do Hundearzta. 

I strzelił pieron w bombki, od tej pory Mirka ze mną nie gada i leży w najdalszym kącie pod ławką.  Ale słuchać się musi, więc na komando niechętnie stamtąd wyłazi, tempo, jakby dźwigała na grzbiecie wszystkie dramaty tego swiata, z miną zarzynanej owcy daje się ubrać w szelki, z wszystkim, co możliwe do oklapnięcia, oklapniętym, wsiada do auta, no i jedziemy. Do Hundearzta. 

10 minut drogi, dojechałyśmy, ja wysiadam, Mirka wysiadać nie będzie i już. No to wyjmuje ją z tego auta. Paręnaście metrów, ale może skręcimy w innym kierunku? Nie. No to będę sikac, co 20 centymetrów,  po krawężniku.  

I naszczekam na doga, bo też tam jest. I koty, i szynszyle, ja tu nie chce, nie moje towarzystwo. I w ogóle meldować się tam z książeczka szczepień. Zaraz do gabinetu, Mirka trzęsie się jak galareta, na stole drepcze, w końcu wlazła tylnimi nogami w segregatory Hundearzta. A ten patrzy w oczy, uszy, w paszcze, tu maca, tu osłuchuje,  a wcale nie trzeba stetoskopu, aby bicie serca usłyszeć. Trzymają, 2 zastrzyki, nie czuję.  Wreszcie koniec, co, jeszcze i płacić za to?! Okej. Zapłacone i myk stamtąd.

Naprawdę przeżyła,  oto zdjęcie dowodowe. Z Hundearztem jej nie po drodze od czasu zapalenia gruczołów analnych.