84. Göttingen, klinika uniwersytecka

Moja coroczna wyprawa w celu kontroli implantu ślimakowego i procesora, plus oczywiście zastrzyki z botoksem. 

Zdecydowałam jeszcze w zimie, że pojadę nie autem, lecz pociągiem, wyszukaliśmy najbardziej korzystne cenowo połączenia, w te i nazad wyszło 51, 98 €, i za taką cenę za 500 km nie ma sensu tłuc się autem, szczególnie na autostradzie numer 7. Do tego w Göttingen przy klinice zaparkowanie auta też kosztuje, zero szans na jakieś zaparkowanie potem w pobliżu starego miasta, żeby trochę tam pochodzić, coś zjeść, coś zobaczyć. 

 

Tak więc, z samego ranka, bo już o 5.42, siedziałam w moim sławetnym dziesięciominutowym pociągu do Bamberg. 

Przesiadka do ekspresu regionalnego, 

z rogalikiem i kawą. 

Kierunek  Würzburg, 

Tam przesiadka do Intercityexpress do Hamburga. Mam miejsce w cichym wagonie. Mogę czytać do wypęku. 

Tyle moja Fabia wokół Kassel nawet w połowie prędkości nie daje rady. 

Göttingen wita piękną pogodą. Nie za ciepło, ale słonecznie. 

Koło dworca jest pomnik najstarszej na świecie ulicznej handlarki, Charlotty Müller. 

Podróż autobusem 41 do kliniki. 

Na miejscu. Mam jeszcze trochę czasu na toaletę, kawę, siąść gdzies na moment.  

Szkoła w klinice. Tym razem widziałam dużo dzieci z upośledzeniami, nie autochtonów. Nikogo nie obrażę stwierdzeniem faktu, że w krajach Bliskiego Wschodu od wieków popularne jest zawieranie związków małżeńskich między krewnymi, typu kuzyn- kuzynka, no i potem jest, jak jest.  Zdrowych dzieci z tego nie ma. 

Widok na właściwy szpital. W prawym budynku zmarła moja mama, na przedostatnim piętrze jest neurologia. 

Kaplica w klinice. 

Miejsce dzieci- gwiazdek, zmarłych, za wcześnie urodzonych, poronionych.

Klinika laryngologicznym. Przy każdym bim- bong gapię się w ekran, czy już mój numer wywołują. 

W międzyczasie to, na co zawsze liczę, i nigdy się nie zawiodłam, oprócz w koronie. Objezdny handel kawa, kanapki, owoce, gotowane jajka.

W pierwszym gabinecie. Przy demontażu procesora doktor naderwał mi kabelek od szpuli, ale zaraz wymienił na nowy. 

Na koniec zastrzyki, po 30 na obie strony dookoła uszów, dla mnie to katastrofa, ale działa. Trochę smalktalk z zastrzykującym, ma też pacjentów z pocącymi się rękami i dużo z pachami. Moje zastrzyki przejmuje kasa chorych, to coroczne koszty w wysokosci 300 euro. Procesor w razie korozji kontaktów ma większą wartość- obecny 14 tysięcy. Tak więc bez dyskusji płacą mi ten botoks. Ja niestety najbardziej pocę się na głowie, szczególnie przy tempie w pracy. 

Po tej akcji muszę odpocząć, i sprawdzić swój wygląd w lustrze, czasami umyć się nieco, bo zdarza się, że wyglądam jak po zdjęciu korony cierniowej. Korzystając z przerwy, ładuję nieco telefon. 

Pora na pożegnanie kliniki. Termin na drugi rok też już mam. Tym razem w  środę 20 maja 2026. 

Wychodzę jednymi z tylnych drzwi kliniki, aby rzucić okiem na Krzysztofa, czyli helikopter ratunkowy południowej Dolnej Saksonii, Christoph 44. Hm, platforma pusta, ale za chwilę go usłyszałam. 

Christoph 44 podchodzi do lądowania. Kolejny wypadek, choroba, pogorszenie się stanu kogoś, kolejna ludzka tragedia. Moja mama raz w życiu leciała, i był to niestety ten Krzysztof. 

Obeszłam róg szpitala, do przystanku autobusowego, znowu linią 41 w kierunku na dworzec kolejowy, ale wysiadłam wcześniej, na starym mieście, bo chciałam trochę pobuszować po sklepach, i ogólnie w miasto iść. 

Göttingen. 

Moja ulubiona księgarnia na Theaterstraße, czyli ul. Teatralnej. 

Gęsiarka,  ogólnie znana. Każdy świeżo upieczony doktor idzie ją całować. 

Co mi się rzuca w oczy, to postępująca... hm, co? Ruina miasta, stagnacja, nic nie poszło w lepsze, dużo zamkniętych sklepów, zaniedbanych ulic. Wiele kebabów i Afghan shop. Money transfer z afrykańską spożywką i modelowanie paznokci w jednym (Goethealleee). 

Groner Straße zawsze była tzw. Brennpunkt, czyli punktem zapalnym. Dużo biedy i ogólnie nieciekawe miejsce do mieszkania. Weszłam do REWE po napój do pociągu. Takiego REWE w życiu nie widziałam. Popyt dźwignią handlu, ale w tym przypadku odwrotnie. Żebrzącemu przy drzwiach dałam monetę, niech robi, co chce z nią. W papierowym kubku miał głównie grosze. 

Wszechobecne grafitti.  I sporo pustostanów. 

Piękny nowy plac zabaw koło kościoła Św.  Piotra i Pawła, i już pomalowany. Teksty takie raczej lewicowe, i oczywiście Ultras. Nie wiem, ale do tej pory nie spotkałam się z grafitti,  gdzie autora podejrzewałabym w kręgach prawicowych. Oprócz być może na mostach typu: Julia kocham cię. 

Göttingen ogólnie jest lewackim miastem, protesty przeciwko wszystkiemu, masa Gutmenschen. 

Mój ulubiony tam zakątek, nad kanałem rzeki Leine. Lody w przystępnej cenie. Co do lodów, przy starym ratuszu, w pobliżu Gęsiarka, ceny przebijają logikę. Ale ludzie siedzą, delektują się. Znaczy jeden sort ludzi. Inny sort obok nich przeszukuje kosze na śmieci za butelkami z fantem. 

Kupiłam sobie ładna bluzkę, Tobiemu drapacz do pleców teleskopowy, Mirce rurki z wołowej skóry, jedną książkę i kapelusz przeciwdeszczowy zwijany. 

Na dworcu. Wszechobecne rowery, tysiące rowerów. A ponoć Münster w Westfalii jest najbardziej rowerowym miastem w Niemczech. 

Wracam nieco inaczej, niż wjeżdżałam do Göttingen, tym razem będzie podróż przez wschodni land. Najpierw w małym, śmiesznym pociągu, i 10 minut podróży do Eichenberg. Sąsiadem jest mi starszy Hindus, który nieco krępował się, przysiąść się do mnie,  ale po moim zdecydowanym zaproszeniu zajął miejsce. 

W Eichenberg przesiadka do kolejnego regionalnego ekspresu, do Erfurtu. 

Jedzie masa ludzi z rowerami. Jeden pasażer na rowerze transportuje część kuchni, sprytnie powiązanej. 

Ekspres regionalny do Erfurtu przypomina mi dawne podróże PKP- chmara ludzi, miejsca stojące; przysiadam na stopniu, tak też mogę czytać, to będzie półtorej godziny jazdy. Od tyłu ktoś delikatnie dotyka mnie za ramię- młody Arab ustępuje mi swoje miejsce. Dziękuję serdecznie, wychodzę z założenia, że na kolejnej stacji wysiądzie, ale nie, wysiada dopiero w Leinefelde, z masą innych pasażerów. 

Erfurt. Mój Intercityexpress do München przez  Bamberg już wyświetlony, miałam jakieś 10 minut na przesiadkę, ale... 

... pieron strzela w bombki,  na trasie do Stuttgart leży drzewo na torach, dlatego tamten Intercityexpress stoi, a wszystkie inne kolegialnie też. Zrozum to człowieku. 

No nic, idę trochę w miasto, znaczy okolice koło dworca. Erfurt znam turystycznie. 

Reklama zabawek ze śmietników, w Köln. 

Erfurt ma tramwaje. 

Się zadumałam, ale na widok trzech dziewoj przy kości, w majteczkach i bluzkach tylko, jeszcze bardziej. Straciłam rezon.

Odbębniłam jakoś te 45 minut przymusowej przerwy, już jestem, siedzę w Intercityexpress. ¾ godziny spóźnienia. 

Jednym cięgiem z Erfurt do Bamberg, 40 i parę minut, dość nudnej jazdy, bo od tunelu do tunelu, czyli żadnych widoków. W moim ulubionym Coburg pociag sie nie zatrzymuje. W końcu wyjechaliśmy z Eierberge, Gór Jajkowych, prosto na Staffelberg, Veitsberg...

Jak durni przelecielismy przez Zapfendorf, ICE zaczął hamować dopiero dwie wioski za nim, w Breitengüssbach, a definitywnie dopiero w Hallstadt, i  pompatycznie wjechaliśmy na peron 3. Jako, że na mój kolejny dziesięciominutowym pociąg z powrotem do Zapfendorf musiałabym czekać 3 kwadranse, bo ten planowany już dawno sobie pojechał, Tobi przyjechał po mnie do Bamberg. 

Wieczór zakończyliśmy w kultowym Ölkännla, na kolacji, a w domu bylismy krótko po 23.