72. Moja majówka

Pierwszy maj, wiele atrakcji w wielu miejscach. Wstaliśmy stosunkowo wcześnie, zjedliśmy śniadanie, i rozstaliśmy się na resztę dnia. Tobi pojechał do Ebermannstadt, do swojego klubu pociągów i lokomotyw parowych i innych, mieli rozpoczęcie sezonu. Ja najpierw ogarnęłam nieco chałupę, w sensie odkurzenia podłóg (Mirka), polatania na mopie, obskoczylam łazienkę, jeszcze przed śniadaniem napisałam 2 konieczne maile, i mogłam spokojnie realizować moje plany spędzenia tego dnia. 

Postanowiłam najpierw pójść piechotą i z Mirką do Unterleiterbach. Polną drogą, pod lasem, jakieś 3 kilometry. 

Wypiłam oranżadę, posłuchałam muzyki, obejrzalam atrakcje, mieli fajne jedzenia, ale nie byłam jeszcze głodna, więc napełniłam jeszcze Mirkę wodą, i poszłyśmy wzdłuż drogi z powrotem do Zapfendorf. Przechodząc obok domu Gundy, naszej prawie 89- letniej sąsiadki, zobaczyłam ją polegającą na tarasie, ale na mój widok zerwała się i zawołała, abym do niej przyszła, porozmawiać. 

Co niedzielę przyjeżdża do niej córka i wnuk, ale w ten dzień nie, córka pracuje w policji, w biurze, odjeżdża komendantury, wczoraj późno wróciła do domu, a wnuk akurat maturę robi, I też zajęty. Dużo jestem sama, mówi, wiesz, jak to jest? Ano wiem, też byłam w moim życiu dużo sama. Opowiedziała mi o ogrodniku, który tym razem przysłał swojego praktykanta, a ten za mało przyciął drzewa i krzewy. W jednym miejscu przed tarasem trzeba się faktycznie schylić, aby przejść. O odkurzaczach mi powiedziała. Ma starego Vorwerka na płozach, z konkretną  rurą,  i można nim wszystko odkurzac, ściany, katy, materac w łóżku.  Ten drugi, nowy, jest taki stojący, i można nim tylko prosto i podłogę odkurzyć, ale nic więcej,  taki szajs. Widzę to tak samo i nie posiadam takiego odkurzacza już. 

O gotowaniu i wykorzystaniu resztek porozmawiałyśmy, wysłuchała z ciekawością, co ja robię z resztkami sosów.  I tak nam zeszła godzina, Mirka chętnie dawała się przez Gundę głaskać i drapać za uszami. Gunda miala kiedys psa, spaniela, i do dzisiaj opowiada, jaki miły, grzeczny, mięciutki i kochany był jej "chłopak". Żył 17 lat. 

Odstawiłam zmęczonego drogą i upałem (28 stopni) psa w domu, sama odetchnęłam, napiłam się wody, spakowałam pełna butelkę, I wsiadłam na rower, kierunek Kirchschletten, gdzie bylismy w zeszłym roku, i już wiedziałam, co mnie mniej więcej czeka. Pojechałam przez las i polami. 

Zgłodniałam, więc kiełbaski z grilla, i oczywiście Weissbier 😇

Spotkałam naszego malarza i koleżankę z pracy. 

W Kirchschletten jest klasztor benedyktynek, i znam te kilka sióstr, w grudniu byłam na pogrzebie siostry Humilitas, postanowiłam odwiedzić jej grób na klasztornym cmentarzu. 

Klasztor jest w dawnym pałacyku, a na cmentarzu są jeszcze stare pomniki na grobach, niestety mało czytelnych. Wstąpiłam do kaplicy, z przepięknym ołtarzem, ja mówię na niego, mały Watykan. 

Było tam chłodno i spokojnie. Odpoczęłam i wyszłam znowu do ogrodu- parku. Dwoje ludzi siedziało na jednej ławce, na innej, pod czerwonym bukiem, leżał i spał prawdopodobnie jakiś pielgrzym. 

Pod naprzeciwko rosnącą lipą były jeszcze dwie ławeczki, na jednej siedziała starsza kobieta, miała przymknięte oczy, ale spojrzała w moja stronę, więc ruszyłam w jej kierunku.  To tutaj normalne, że dosiada się do kogoś, nawet obcego, czy to na ławce w parku, czy przy dużym stole w restauracji, i rozmawia z tym kimś.  Inne zachowanie jest niegrzeczne. 

Kobieta spojrzała na mnie, i powiedziała: 

- Ale na obiedzie w klasztorze ciebie nie widziałam. 

-Bo ja nie jestem pielgrzymem, czy gościem w klasztorze. Ja przyjechałam na rowerze z sąsiedniej wsi, na festyn tutaj. 

-Na obiad każdy  może przyjść. Wystarczy się zameldować, zadzwonić, żebym z grubsza wiedziała,  ile trzeba gotować. Jestem kucharką w klasztorze. Dzisiaj było sporo gości na obiedzie, no i siostry, posprzątałam,  teraz sobie siedzę tutaj na ławeczce, lubię sobie tutaj posiedzieć, odpocząć, posłuchać ptaków, popatrzeć na kwiaty, na te ogromne drzewa. Nigdy i nigdzie nie widziałam tak ogromnego czerwonego buka, jak tutaj. 

Fakt. Ja też nie. W parku w Eschershausen był też duży, czerwony buk,  ale faktycznie nie taki wielki, jak ten tutaj. 

- I tyle gniazd w nim, masa gniazd. Lubię to miejsce. Mam już prawie 70 lat, i lubię tutaj pracować, u sióstr, lubię w ogóle gotować. Siostry już starsze są. 

-Wiem. W grudniu byłam na pogrzebie siostry Humilitas. 

-O! Byłaś!

-Byłam, i potem w jadalni na stypie też byłam. 

-O, wtedy było sporo gości, jakoś 80. Szkoda, nie przypominam sobie ciebie. 

Zaśmiała się.  

-To było sporo zachodu z tą siostrą Humilitas, umarła akurat na Boże Narodzenie,  jak wszyscy księża tak mało czasu mają, no ale ona wtedy, rok wcześniej, jak umarła siostra... siostra, no patrz, zapomniałam jej imienia. 

-Ja też nie przypominam sobie, ale to jest ta siostra, co jest pochowana na prawo od siostry Humilitas. 

-Dokładnie! No i tak to było, jak ona wtedy umarła, na pogrzeb przyjechał nasz arcybiskup, a siostra Humilitas powiedziała do niego, że też by chciała, żeby był na jej pogrzebie, jak kiedyś umrze. Arcybiskup obiecał, no i słowa dotrzymał. 

-Pamiętam siostrę Humilitas, widziałam ja na nabożeństwie różańcowym w październiku, czyli 2 miesiące przed jej śmiercią. Stareńka była, 91 lat miała, siostry wszystkie w podeszłym wieku, oprócz Laury. 

-Ano. Wiele już nie potrafią same zrobić, potrzebują ogrodnika, personel na pole... siostry są każda inna, ale lubię każdą z osobna. 

-Siostra Humilitas pracowała przy krowach, opowiadał arcybiskup na jej nabożeństwie żałobnym. Ale to już pewnie trochę temu było, przy jej wieku. 

-Tak, siostry są stare i chore. Każda coś ma. 

-Laura jest młoda. Ale i ją już spotkałam u fizjoterapeuty.

-Laura ma z plecami. 

-Laura jest też za szczupła. Definitywnie. 

-Bo mięsa nie je, wegetarianka.  Mówię jej, dziecko, weź zjedz coś konkretnego,  codziennie mięsa nie trzeba jeść, to niezdrowe, ale czasami? Ale nie zje. A my mięso mamy dobre, wysokojakościowe, od bauera, a warzywa i owoce własne. Mało co dokupujemy. Ja jestem z Dolnej Bawarii, moi rodzice mieli gospodarkę ze wszystkim, mama zwierzynie imiona nadawała,  pieściła je, ale jak nadchodził czas uboju, to nie było sentymentów, jadło się. Dobre mięso,  odwieszone, traciło na wadze i do ⅓. 

-O, znam ten trik że sprzedażą możliwie świeżego mięsa zaraz po uboju,bo więcej waży, czyli większy zarobek. U mojej babci na wsi tak robili. 

Spojrzała na mnie uważnie i figlarnie. 

-Mięso z supermarketów to nie mięso, kurczy się na patelni, śmierdzi czasami. Ja lubię gotować z dobrych produktów. Ale teraz tyle ludzi ma JAKĄŚ ALERGIĘ.

Wypowiedziała to ze sporą dozą  dezaprobaty. 

-Ty wiesz, jak to jest? Gotujesz w dużych garach, na dużej płycie. Oczywiście nagotowac kiszonej kapusty dla 40 ludzi to nie bagatela, ale takie maciupkie garczki na tym ogromnym piecu, i pilnować tego, to jest stres. Alergie. Wiesz, co o tym myślę? Alergie mają ci, którzy w dzieciństwie za mało miłości i troski zaznali. Dlatego mają to coś, żeby się tym zajmować, sobą zajmować, i zajmować innych. A siostry znają się na ziołach. 

Popatrzyła na trawę, pełną kwitnących stokrotek. 

-Stokrotki są jadalne, wiesz?

-Wiem. Najlepiej do sałatek. Smakują lekko orzechowo. 

Pochyliłyśmy się z ławki, zerwaliśmy po stokrotce, skonsumowaliśmy każda swoją. 

-Mlecz też można jeść, młode liście najlepsze, na wątrobę- powiedziałam. 

Spojrzała na mnie z uznaniem. 

-Niegłupia jesteś, widzę. 

Zjadłyśmy po jeszcze jednej stokrotce. Posiedziałyśmy chwilę w milczeniu. Za chwilę poruszyła się, zaczęła grzebać w torebce, wyciągnęła kluczyki od samochodu, podniosła się z ławki, z pewną ociężałością w ruchach. Popatrzyła na mnie. 

-Kommst wieder.*

To nie było pytanie, to było stwierdzenie. 

-Komm' wieder.**- odpowiedziałam. 

Kiwnęła głową na pożegnanie i odeszła, a za chwilę z parkingu powoli wyjechało małe, czerwone auto. 

Wstałam z ławki i powoli ruszyłam w kierunku klasztornej bramy, jeszcze wielkanocnie przystrojonej kolorowymi jajkami, zeszłam drogą do wsi, mój rower czekał na mnie przy bramie biura parafialnego, a oparty był o niego wypasiony "góral". Nie był zabezpieczony, więc go nieco dalej poprowadziłam, uwolniłam mój,  i pojechałam z powrotem drogą asfaltową. 

Było po czwartej po południu, Tobi już też był z powrotem, Mirka też już odespała ranną wycieczkę. 

Tobi przygotował makaron z szynką, ja obejrzałam moją lekko zaczerwieniona skórę na ramionach. Za płotem sąsiadka podlewała kwiaty. Temperatura zaczęła spadać i stawała się znośna. Już po zachodzie słońca poszłam jeszcze z Mirką na krótki spacer, na Wodną Górę,  na końcu naszej ulicy. 

*-przyjdziesz znowu.

**-przyjdę znowu.