74. Wczoraj premiera

kaszy od Gackowej. Konkretnie gryczanej, prażonej.  Pęczak też już czeka na skonsumowanie. 

Wczoraj na obiad byly mielone, z kasza i breja marchewkowa, czy jak Tobi mówi, Karottenpampe. 

Karottenpampe robię tak: gotuję marchewkę trochę soli do wody,  na miękko, obieram, do garnka i gniotę widelcem. Troszkę tłuszczu,masło najlepiej, podsmażyć, dodać nieco mleka z trochę rozpuszczonej w nim mąki. Wersja de luxe byłaby ze śmietaną.  Doprawić pieprzem, solą,  gałką muszkatołową,  kminkiem, i oczywiście Ziołami Małgosi. Smakuje zajefajnie. 

Po obiedzie poszłam trochę pracować, konkretnie długi popołudniowy dyżur, do 22. Jestem w maju i w czerwcu na internie, z czego ostatnie 2 tygodnie w czerwcu mam urlop. 

Interna ma to do siebie, że czasami narobisz się jak dziki osioł, i to nie koniecznie fizycznie. Bo w odróżnieniu od chirurgii, gdzie po wizycie wypisuje się pacjentów do domu, listy przygotowane, szef szybko dopisuje i praktycznie sam pacjentom wręcza, i do obiadu ludzi nie ma... na internie jest to inaczej ZDEorganizowane. Za to ekipa super, znaczy koleżankowo. 

O wypisach dowiedziałam się od lekarza około wpół do trzeciej, że z mojego korytarza troje idzie jeszcze dzisiaj do domu, z czego jedna do ośrodka pielęgnacyjnego. Dla niej musiałam zamówić transport, na siedząco. U Joannitów. Bawarski Czerwony Krzyż można zapomnieć, nigdy chyba nie mają wolnego pojazdu. Joannici mieli, ale zaraz, maksymalnie za godzinę będą. Pięknie ładnie. Na szczęście pani stara, ale samodzielna, sama spakowała swoją torbę, ubrała się. Teraz walka- moja- o wypis, list, listę lekarstw; pielęgniarski wypis w sensie, jakiej pomocy pani potrzebuje, mamy teraz gotowy w kompie do wydrukowania. Poprzez to klikanie, co kiedy robimy, sam się wypełnia. Nawet fajne, szczególnie, jak nie zna się pacjentki, jak ja, bo ją pierwszy raz na oczy zobaczyłam. 

Telefony do sekretariatu, wiele telefonów. Wypis się pisze, szef musi przeczytać i uwolnić z systemu do wydrukowania. A wydrukować może tylko lekarz w swoim programie. Ale szef jeszcze w diagnostykach, konkretnie dwóch innych pacjentów, którzy też jeszcze dzisiaj mają być wypisani. W każdym razie, Joannici nie zawiedli, i w ciągu godziny byli. Pacjentka pojechała bez wypisu, ten miał być następnego dnia faksowany do jej lekarza. Jak już pani mniej więcej godzinę była w swoim ośrodku pielęgnacyjnym, oczywiście telefon stamtąd, czy ma zmienione dawki leków, czy insulina ta sama, itepe. Wszystko było tak samo, ale zaordynowalam na jutro przefaksowanie papierów także i do ośrodka, uff. Najgłupsze w tym było, że ja pacjentki kompletnie nie znałam, widziałam ją tak na szybko raptem godzinę. Pacjentka była izolowana, bo miała na początku pobytu biegunkę, ale zwolniła tak szybko pokój, że udało mi się jeszcze przed caprztykiem zorganizować jego sprzątanie i dezynfekcję. 

Dwóch innych pacjentów poszło do domu po kolacji, i nawet z wypisami, które między młotem a kowadlem wydrukował mi dyżurujący lekarz, bo sekretariat interny o godzinie 16 zamyka się... a ja nie mam uprawnień do drukuwania, bom tylko pielęgniarka i w lekarski program nie wejdę. Jednego z tych dwojga, młodszego, wyposażyłam jeszcze w nowy lek rozcieńczający krew, gdyż ponieważ normalnie miałby na kolejny dzień zamówić sobie wizytę u lekarza domowego i dostać na ten lek receptę, ale pacjent na dzisiaj miał niestety inne plany, termin rozwodowy w Nürnberg, i przez to na  weekend wylądował w szpitalu, i nawet kardiowersję miał..  wydałam mu tyle tych tabletek, że dopiero na drugi tydzień, na spokojniej, może sobie po tę receptę pójść. 

Normalnie dyżury popołudniowe trwają do godziny 20.30, ja pracuję te długie do 22. Lubię je, mam czas na wszystko, dokumentację, nie muszę "popędzać" pacjentów z czyszczeniem zębów i innymi wieczornymi oblucjami, gdy potrzebują pomocy, mówię, że jestem do dziesiątej, i możemy na spokojnie po wiadomościach to czy owo. I że mam czas potem przestawić program w telewizorze. Na koniec wyskoczył nam jeszcze problem ze smartfonem starszej pani, która wklepała dwa razy za dużo niewłaściwy PIN, i telefon wołał o PUK. Tym problemem muszą zająć się dzieci czy wnuki, my obie tylko poinformowalismy jej męża, że nie odbiera telefonu, bo zablokowany, żeby się nie obawiał, że z żoną coś się stało. 

Wreszcie było krótko przed dziesiątą,  spocona byłam jak szara mysz, ulga wskoczyć pod prysznic, nałożyć pachnące mleczko do ciała, przebiec jeszcze parędziesiąt metrów do auta, nareszcie świeże powietrze, i do domu. Jadę raptem 10 minut, a drogą jest prosta, w zimie nie musiałam bać się śniegu.