128. Jeśli tylko jedno zdjęcie...

Lubię fotografować. Najchętniej ludzi, chociaż dzisiaj to problematyczne, bo prawo do własnego wizerunku i tak dalej... a ja pstrykam mimo tego, i jestem dumna ze zdjęć typu macierzyństwo w Würzburg.  

Nie wiem, ile zdjęć mam na swoim życiowym koncie, ale prawie każde umiem nazwać, gdzie i kiedy, kto, i dlaczego. 

Dwa dni temu na fejsie wyświetliły mi się urodziny dawnej koleżanki ze szkoły. Ostatni raz telefonowałam z nią podczas korony, mieszkała wtedy w Zabrzu. Nie wyglądało to u niej ciekawie. Dziewczyna kiedyś niesamowicie inteligentna, miała matematykę w jednym palcu, lubiła też czytać. Trudne dzieciństwo, ojciec alkoholik tego hardkorowego sortu, matka pracowała na trzy zmiany w fabryce, akord oczywiście, czwórka rodzeństwa ich była. Być może, gdyby nie to, wiele potoczyłoby się inaczej, i Renia nie umarłaby mając 55 lat?

Po wielu latach, wtedy, jesienią 2020 roku, trochę mi opowiedziała. Że oprócz tej, zaraz po dyplomie urodzonej córeczki,  były i inne dzieci. Ostatnie, bliźniaki, była już po czterdziestce, trafiły od razu do rodziny zastępczej. 

Renia w wieku nastu lat wpadła w towarzystwo narkomanów. Jej pierwszy chłopak, który został ojcem Najstarszej, a jej pierwszym mężem, dosyć szybko zaćpał się na śmierć. Potem drugi mąż, w ten sam deseń. Dzieci rodziły się, były odbierane. Najstarsza najbardziej utkwiła mi w pamięci, bo pamiętałam Renię z brzuszkiem, latem 1987 roku.

To były czasy pisania listów. 

Inna koleżanka wspomniała mi w jednym z nich, wiesz, widziałam Renię z Najstarszą w spacerówce. To taka mała, drobna laleczka. Miała ze dwa lata. 

Jesienią 2020 Renia z kilkoma poważnymi schorzeniami, stwierdziła sucho: wiesz, żyłam ponad limit, i wkrótce będę musiała za to życie zapłacić. Ty za to zawsze byłaś ta grzeczna i porządnicka. Znaczy ja. 

Wspomniała też o Najstarszej, która od lat żyje w Beneluxie, i  że się do niej wybiera, na stałe, bo Najstarsza tego sobie życzy. Faktycznie plan sfinalizowano, Renia w międzyczasie na wózku inwalidzkim, umiera w maju 2023. 

I takie właśnie oklepane "Happy Birthday in Heaven, Mama" Najstarszej wyświetliło mi sie na fejsie. 

Zajrzałam na jej profil i czytając jakiś jej post na temat rodziców, że prawie nie zna taty. I po prostu do niej napisałam, że mam zdjęcie jej rodziców jako nastolatków, i że chętnie jej wyślę. 

I tak to, droga Reniu, jako, że porządnicka byłam, to nawet opis miejsca i data z tyłu jest. Notabene byl to weekend czernobylowy. 

Na odwrocie dwoje idących przed siebie nastolatków, ona trzyma go za ramię, roześmiana. Ładne. Czarno- białe, bo to czasy siermiężnego socjalizmu, a ja mam ruską Smienę. Bez lampy błyskowej. Zdjęcia mogę robić tylko w plenerze, więc robię. 

Nie wiem, gdzie i jak Renia straciła swoje zdjęcia ze szkoły, z czepkowania, paskowania, ze studniówki. Wysyłam także i te Najstarszej. I jakieś moje migawki z Dnia Wagarowicza, objaśniając, które z tych przebierańców jest jej mamą. Ale to zdjęcie dwojga nastolatków, to Najstarszej najbardziej jest ważne. 

Jeśli tylko jedno zdjęcie, zrobione przypadkiem, prawie 40 lat temu, oddaje w pewien sposób jakiemuś dziecku jego rodziców, wywołuje tyle emocji i wdzięczności, to jest warto robić i jakieś milionowe zdjęcie. Być może, znajdzie się kiedyś u kogoś, kto go nawet nie szukał, bo nie wiedział, że istnieje.