Poświątecznie

Dni mijają mi szybko, niby wiele nie robię, ale na nudę nie narzekam. Mam swoje stale punkty dnia. Gotowanie konkretnego obiadu po południu na przykład do takich stałych i ważnych punktów należy. 

Im jestem starsza, tym bardziej zajmuje się jedzeniem. W sensie, że wolę raczej nie zjeść, niż zjeść cokolwiek tylko po to, aby zjeść. Wolę sama gotować, bo wtedy wiem, co i z czego ugotowałam. Nie neguję jednak wyjść do lokali. Preferuję greckie i z grilla. Zdaje mi się takie jedzenie najbardziej przejrzyste. Pomijając źródło pochodzenia mięsa,  oczywiście. 

W mojej rehabilitacyjnej appce mam też wykłady na różne tematy, a komunikując z moją trenerką,  mogę sobie różne rzeczy zamawiać, ćwiczenia czy wykłady. Ostatnio wysłuchałam takiego o wegetarianizmie i weganizmie. To nie będzie chyba nigdy moją drogą,  bo mięso lubię, a nie jeść go i dokarmiać się syntetycznymi witaminami i dwa razy do roku latać do lekarza na badania laboratoryjne, bo jest spore niebezpieczeństwo niedoborów, to mnie nie nęci. Potrawy jarskie jak najbardziej, ale nie kompletna rezygnacja z mięsa.  Wegetarianizm to cała nauka, nie wystarczy sobie powiedzieć: od dzisiaj nie jem mięsa, to tak nie działa, można sobie w ten sposób wyrządzić wiele krzywdy. 

Czego za mało jem,  i nie umiem przeskoczyć, to orzechy, fasola, pelne ziarno i oleje. Z owocami i warzywami mniej wiecej nadążam, wedle moich możliwości ilościowych. W życiu nie dam już rady jeść 5 małych posiłków.  Jem w sumie dwa razy dziennie- sniadanie i obiadokolację,  I tak najlepiej się czuję,  gdy pomiędzy posiłkami mam wielogodzinną przerwę. Wtedy nie mam dziwnych odczuć w brzuchu. Ja to nazywam irytacją w żołądku,  jak tam jeszcze coś mam prawie przerobione sokami, gotowe do pchnięcia w jelito cienkie,i w tym momencie wpada do tego przerobionego sokami żołądkowymi jedzenia nowe jedzenie, i zaczynamy od nowa, znaczy żołądek. Wtedy mi się on po prostu buntuje, a ja czuję się źle. 

W miedzyczasie piję, ale najchętniej do jedzenia i przed nim, normalną wodę z kranu- nie lubię wody gazowanej z butelki- i herbatę różnego rodzaju, 1- 2 litry dziennie, to są moje herbatki po spacerze z Mirką,  gdy nam zziębnięte ręce. Wieczorem lubię też wypić lampkę wina czy nawet dwie, czasami piwo, a od kawy z mlekiem jestem chyba nieco uzależniona. Mam bowiem tak, że po kawie idę normalnie spać, a od spania odciąga mnie czarna herbata. 

To takie poświąteczne przemyślenia, bo święta to także wydarzenie kulinarne, a mi ubyły 3 funty i od dłuższego czasu mam normalną wagę, a mialam nadnormalną, że tak to określę. Ale w klinice rehabilitacyjnej miałam jeszcze kilka procent tłuszczu za dużo, a tego chciałabym się pozbyć. Nie zapominam, że w genach nam wpisane nadciśnienie i cukrzycę typu 2. Ciśnienie mam dobre, czasami nawet za niskie, ale lekarz nie kazał mi jeszcze rezygnować z łykanej od 2008 roku homeopatycznej dawki bisoprololu, 2,5 miligrama co rano. Do cukrzycy mi daleko, na szczęście. Tak mi się zrobiło pod groźbą tej cukrzycowej wizji, że zamiast czekolady wolę zjeść kawałek marchewki czy papryki przy drobnieniu warzyw na sałatę. 

Ogólnie dokładnie oglądam, co jem, od dawna nie jem automatycznie w sensie, ze szufluję do jamy nie widząc co i ile. I to jest moim zdaniem ten jedyny sposób na pozbycie się nadwagi i początków zdrowego odżywiania. Oglądać dokladnie co jem i ile. Ile ludzi tego po prostu nie wie, a pewne rzeczy po prostu łatwiej zwalić na to, że była korona i się utyło. W pamięci zapadły mi dwie dziewoje w telewizorni, siostry, bardzo pulchne, leżące na kanapie i bezmyślnie szuflujące czipsy i inne słone paluszki do filmu, a  obok wierzgał się jakiś mały Fifik, ale utyły, bo była korona i nie można było jakiś czas wychodzić i spotykać się z innymi. Taa, z Fifikiem zawsze można a nawet trzeba było wychodzić. No ale niech im będzie korona. 

Święta wielkanocne spędziliśmy w domu, w poniedziałek wyruszyliśmy do Turyngii, obejrzeć Skywalk Sonnenstein. Powiedziała mi o nim pewna Gabi stamtąd, która byla razem ze mną w klinice rehabilitacyjnej. 

Oczywiście codziennie spacery u nas, ekstra dla Mirki.  Nasz rejon nadal mnie zachwyca, po 36 latach życia tutaj nadal jestem zdania, ze jest u nas specyficznie ładnie. 

Po świętach wygoliłam Tobiemu kark i poszedl do zaprzyjaznionej chirurżki na wyciecie stamtąd kaszaka, no i teraz mam strasznie chorego chlopa w domu, z czteroma szwami na karku. Za tydzień usunięcie tych szwów. 

W miedzyczasie zaczynam sie uczyć jazdy na rowerze, na stacjonarnym daję radę 🙂 autem tez jeżdżę trochę, bo chcę. Niezależność jest dla mnie bardzo ważna. Gaz i hamulec obsługuję nowym kolanem bezproblemowo, wsiadanie do auta ok, wysiadanie czasami problematyczne, znaczy wyciąganie tej nogi z tych czeluści spod kierownicy. 

Ale idzie ku lepszemu. Żeby tylko jeszcze mniej bolało przy leżeniu.