Stracilam poczucie czasu

jeszcze w zeszlym tygodniu.
Tak jakos.
W srode rano, jak zadzwonilam do szpitala, co u taty, gdyz od poniedzialku bylo planowane zmniejszanie dawki narkozy, a wiec powolne wybudzanie ze spiaczki farmakologicznej, lekarka prowadzaca spytala, czy moglabym przyjechac do szpitala, porozmawiac. Oczywiscie moglam. Dostalam termin na druga po poludniu.
Najpierw rozmawialam z pania neurochorurgiem, która zaproponowala tracheostomie.
Potem z pania anestezjolog, która ze mna telefonowala.
A na sam koniec, moglam przebrana wejsc na kilka minut do taty. Niesamowite w tych czasach!
Na poczatku go nie poznalam...
I ogólnie malo jakos widzialam, bo patrzylam mu sie tylko w oczy, które mial lekko otwarte, potem je zamykal, i znowu otwieral. Ale nie widzial mnie.
A ja widzialam jeszcze tylko jego ulozone na poduszkach, strasznie grube rece.
I ze jest bardzo wypielegnowany, ogolony, jama ustna jak w podreczniku pielegniarstwa.. bo pod respiratorem, ma stale otwarte usta.
Wrócilam do domu, i wtedy czas zaczal mi sie inaczej liczyc. W piatek wydawalo mi sie, ze u taty, to bylam co najmniej dwa tygodnie temu.
Na weekend przyjechali znowu Arno i Sol.
I tak dzwonilismy do szpitala.
Gdy w sobote po poludniu zadzwonilam, ta sama lekarka co poprzednio, prowadzaca, powiedziala mi, ze akurat jest luz w szpitalu, ona ma czas, i czy nie moglabym znowu przyjechac.
Tak wiec znowu w auto, jade do Bad Pyrmont trzy kwadranse, i krótko po wpól do szóstej wieczorem bylam na portierni.
Znowu obligatoryjne procedury, potwierdzenie telefoniczne terminu, bo przeciez nie ma odwiedzin w szpitalu.. przyszla pielegniarka z przebraniem dla mnie, i znowu na oddzial. Tam najpierw posadzono mnie we wlasciwej OiOMowi poczekalni, juz za drzwiami, i przyszla znana mi juz lekarka. Mloda, Rosjanka, i wlasnie anestezjolozka. Powiedziala mi, zebym obejrzala jeden formularz. Znany mi, nowy, my tez go mamy. Therapielimitierung. Limitacja terapii. Wedle mniemanej czy wyrazonej woli pacjenta, badz jego rodziny czy opiekuna prawnego. Ja jestem dwoje w jednym, córka i opiekunka prawna.
W sobote w poludnie przyszedl poczta tez ten oficjalny dowód opiekuna z sadu.
Mloda lekarka spytala sie mnie, czy neurochirurdzy pokazali mi zdjecia z tomografu, z ostatnich badan. Jeszcze nie, w sumie wiem, o co chodzi, a ze sytuacja w szpitalu jest jaka jest, przez te korone, to tez nie chcialam sie naprzykrzac.
Ale teraz ona chciala mi pokazac te zdjecia.
Tato mial dwa krwawienia w mózgu. To pierwsze, wlasciwie, jest w tyle glowy po lewej stronie, tam, gdzie mial te dwa male otarcia. Drugie krwawienie jest z przodu, z prawej strony czola. I tutaj ma bardzo dluga rane. Wyciagniety kawalek kosci jest mniej wiecej wielkosci mojej dloni, z palcami. Jeszcze obrzmialy mózg tworzy jakby przepukline.
I po prawie tygodniu bez narkozy, tato nie budzi sie.
Lekarka omówila ze mna wszystkie wizje, lacznie z ta trzymania go przy zyciu za wszelka cene, z pomoca tracheostomii, sondy PEG do odzywiania, i cewnika przez powloki brzuszne. I czy to byloby zyczeniem taty, tak egzystowac i nawet o tym nie wiedziec.
Opowiedzialam jej wiele, o tym, jak tato byl zywotny, chociaz po smierci mamy depresyjny, ale jak daleko ja go juz przeciagnelam, ze nawet chetnie ogladal smieszne filmiki na youtube, te z psami i kotami, ze tato byl sprawny, do konca jezdzil autem, i to porzadnie, bo ja z siedzenia pasazera mialam na to oko, oczywiscie nie wypuszczal sie w dalekie podróze, ot tutaj na miejscu sobie jezdzil. Ze dwa tygodnie temu, jak wrócilam z babskich pogaduszek, bo jeszcze odbywaly sie takie gromadne spedy, on mi zakomunikowal, ze przedtem wyczyscil lampy w swoich pokojach, wyjal te szklane elementy, umyl, wypolerowal i znowu zalozyl. Takze, ze bardzo bal sie koronowirusa, i zebym ja tylko z pracy cos nie przyniosla, bo on na pewno nie mialby szans, w tym wieku i ze wszystkimi chorobami.
I ze ogólnie zyczylam mu, za jakis kilka lat, zeby bylo tak, ze ja na przyklad wracam rano z dyzuru, a u nas brama zamknieta, swiatlo nie swieci sie, a on umarl we snie we wlasnym lózku.
I ze nie przypuszczalam, ze piorun moze strzelic dwa razy w to samo miejsce, ze osiem miesiecy temu, moja mama tak samo umierala.
Pokazalam jej zdjecie taty, nachylonego nad jeszcze zaintubowana mama, w Getyndze na OiOMie.
A ona mi powiedziala, ze wszystko rozumie, i mnie rozumie, i ze sama musiala podejmowac trudne decyzje przy swoich rodzicach.
Przed podpisaniem tego limitowania i po, bylam u taty. W miedzyczasie dwa respiratory na sali zwolnily sie...
Tato mial w akcji 6 strzykawek automatycznych, nie wiem tylko co w jednej bylo, bo byla tak wkrecona, ze nie moglam przeczytac. W pozostalych byla insulina, sól, heparyna, clonidin, srodek przeciwbólowy. do tego lecialy dwa infuzomaty, czyli automaty do kroplówek, a pompa do fresubiny akurat byla wylaczona. Bo tato byl odzywiany przez sonde zoladkowa przez nos.
Mial otwarte jedno oko, ale bez blasku, bez zycia. Opowiedzialam mu wszystko, co w domu, co robimy, kto go pozdrawia, kto co robi na posesji, i ze na miejscu zgliszczy stoi juz nowy dom. I jakie mam plany na przyszlosc, zeby sie nie martwil. Bo on zawsze martwil sie o mnie, nie wiem dlaczego. Ja z kolei martwilam sie o niego, bo uwazalam, ze mam powody, i pilnowalam jego terminów u lekarzy, nowe recepty, i jak trzeba bylo, wyklócilam sie o bezplatna recepte na pantozol.
Ciotka mi powiedziala, ze jak ostatnio z nim telefonowala, bardzo sie cieszyl na nowe okulary, na które go namówilam, i zorganizowalam jeszcze przed zamknieciem zakladów optycznych termin do dopasowania; to sa takie okulary, które same sie sciemniaja, i na niebieskawo, a oprawki sa super, duzo silikonu , i ladny szary kolor, pasujacy mu do siwizny. Okulary odebralam w poprzednia sobote... mialy byc super na lato, bo ostatnio byl jakos wrazliwy na jaskrawe swiatlo.
Dzisiaj o jedenastej rano, jak bylo zaplanowane, odlaczono tate od respiratora. Oddycha sam, ma kilka trudnosci, ale organizm jest póki co, wystarczajaco natleniony.
I bedzie tak, jak to omówilam z lekarka. Zadnych inwazyjnych akcji. Tato dostaje srodki przeciwbólowe i reszte rozstrzygnie on sam, bo tu o niego chodzi, o jego zycie i jakosc tego zycia.

Mirka i Spike.