Tato

Tato zmarl wczoraj nad ranem. Akurat bylam w drodze do niego... bo lekarka dzwonila do mnie, jak obiecala... to byla ta druga mila Rosjanka. Niestety nie zdazylam dojechac, ale moglam jeszcze raz isc do niego. Lezal cieply, spokojny, bardzo byl podobny do dziadka, chyba przez te ogolona glowe...
Tak mi go brakuje, na kazdym kroku, tak dziwnie jest w domu, tak nierealnie spokojnie, telewizor nie gra, on nie chodzi, nie slychac zamykania drzwi, ogródek czeka na niego, i Mirka tez czeka, i czasami jeszcze patroluje, i jak mówie wieczorem, idziemy spac, to idzie pod drzwi jego sypialni.
Wszystko bardzo ciezkie.
I bedzie musialo sie toczyc do przodu, a ja zyc dalej. Bo taka jest kolej rzeczy.
Wczoraj i dzisiaj byl pan z zakladu pogrzebowego, dzisiaj dopielam reszte, wypisalam nekrolog do gazety regionalnej, wybralam urne, wysluchalam bicia dzwonu ku jego pamieci, którego bicie zawiadamia smierci kogos spomiedzy nas.
Emilia znowu zaprosila mnie na zupe. To taki serdeczny, czlowieczy gest!
Po poludniu otrzymalam znowu wiadomosc od pracowej kolezanki Dagmary, z zapytaniem, co jest, bo nie bylam w stanie z kimkolwiek mówic o wydarzeniach ostatnich dwóch tygodni. Napisala mi, ze domysla sie, ze jest cos z moim ojcem.
Postanowilam przemówic. W odpowiedzi Dagmar naplakala mi do telefonu, a potem spotkalysmy sie nad jeziorem, obeszlysmy go wzdluz i w poprzek, i dlugo rozmawialysmy o wszystkim. To bylo dobrze tak.
A teraz mam w sumie wszystko zalatwione i naprowadzone na droge, oczywiscie tez mialam rozmowe z policja kryminalna, gdyz tato zmarl po upadku. Te wszystkie procedury, ja je znam, mnie nie szokuja, ale w sumie jest to straszne. Pan z zakladu pogrzebowego tez rozmawial z komisarzem i dowiedzial sie, ze akta sa bezproblemowe.
Pochówek taty zaplanowany na czwartek po Wielkanocy, to jest dzien slubu moich rodziców.
Niestety urna nie moze isc do grobu mamy, wiec pochowam ja po drugiej stronie sciezki, czyli niedaleko obok siebie, w zasiegu wzroku. Próbowalam negocjowac, niestety nie mozna i nic nie da sie zrobic. Ale mysle, ze wszystko inne jest wazniejsze, niz to, gdzie trafila jego urna. Mysle o naszych ostatnich osmiu miesiacach, jak zylismy razem w domu, jak razem wszystko robilismy, jak sie uzupelnialismy, razem wszedzie jezdzilismy, i jak dobrze nam ze soba bylo, bo jedno troszczylo sie o drugie, a pomiedzy nami biegala Mirka, która sprawiala mojemu tacie tyle radosci; jak dobrze, ze ona jest, i jak 6 lat temu tato zaczal przebakiwac o malym piesku, Mirka rak szybko nam sie przytrafila. To wszystko jest wazne. Inne rzeczy przemijaja, ale uczucia zostaja.

Myslalam nad forma nekrologu, co napisac jako motto. Jako, ze tato byl Slazakiem, myslalam najpierw o wersach Eichendorffa, "gdy dusza rozpina szeroko swoje skrzydla i leci, jakby wracala do domu", do ojczyzny, na Slask. Potem pomyslalam, ze tato lubil Slask do konca wojny, potem nie bylo mu tam dobrze, w koncu opuscil swoja ojczyzne, i tutaj znalazl nowa, i znowu bylo mu dobrze. I jak tak myslalam nad tym wszystkim, co mi opowiadal, i nawet calkiem niedawno, gdy widzial te dzieci w greckich obozach uciekinierów, bo sam jako dziecko przezyl wojne, i wszystko, co bylo potem... wiem, ze kilka razy uszedl z zyciem, czy to wtedy, gdy przechodzil front, i ruski zolnierz przebil bagnetem jego malego pieska, oszczedzajac jednak jego, czy potem, gdy w piwnicy komisariatu milicji palkami uczono go mówic po polsku, czy potem, gdy przeszkodzil zaplanowanemu mordercy podpalic dom i zabic tym spiace tam dziecko, czy po wypadku, gdy lezal z pogruchotanym kregoslupem, potem ciezkie choroby, operacje, do tego kilka razy zaczynal od nowa z pustymi kieszeniami, takze juz z mama, gdy byl wyobcowany, i teraz ostatnie dwa tygodnie, gdzie mial to szczescie, trafic wlasnie do tego szpitala, gdzie mial super opieke i pielegnacje, co dzisiaj w Niemczech wcale nie jest regula... i nawet ja moglam isc do niego, co wcale nie jest teraz najzwyczajniej normalne... mial mój tato szczescie, i sily wyzsze zawsze nad nim czuwaly, co sam wiele razy mówil.I jakby nie bylo zle, zawsze wychodzil na prosta, czy jeszcze sam, czy z rodzina. Bo czul sie zaopiekowany.

I dlatego wlasnie zamiast Eichendorffa- "w której potrzebie, laskawy Bóg, nie wzial cie pod opiekuncze skrzydla".