Sroda, czwarty dzień

z wirusem. Wczoraj przed snem znowu wzięłam 1g paracetamolu, bo i głowa w sensie pieczenia w środku, jak i duże stawy mnie coraz bardziej bolały. 

Katar zrujnowal mi nos i skórę pod nim, widocznie bardzo agresywna wydzielina. Zatoki i uszy środkowe są ok, nic mi nie dolega. Oczywiście i teraz, jak i nigdy, wydmuchując nos, nie zatykam po kolei dziurek i nie "trąbię", bo znam mechanizm zmienionego ciśnienia w trąbce Eustauchiusza i ładowaniem materiału do ucha srodkowego. U mnie mogłoby to skończyć się nie tylko zapaleniem tegoż, lecz i mózgu, gdyż stamtąd właśnie ciągnie się już implantowany "kabelek" do nerwu słuchowego, a ten idzie do mózgu. 

Nastawiłam syrop z cebuli. 

Dołożyłam resztę imbiru i parę ząbków czosnku, zalałam pół na pół miodem i cukrem, i sokiem z połówki cytryny. Będzie wybuchowo 🤯 ale jak ma pomóc, to idę na całość. Myślę, że jutro wieczorem będę mogła już ten sok cedzić. 

Akurat wróciłam z krótkiego spaceru z Mirką, słońce przegrzewa, ja zapatulona w szał, czapkę, mitenki. Idzie. 

Nasza pobliskim kapliczka, zwana po prosu przydrożną. Kiedyś faktycznie przy drodze że wsi, dzisiaj otoczona domamu, wybudowanymi już po wojnie. 

Świeca będzie z pewnością jeszcze dzisiaj odnowiona, zwykle pali się dzień i noc. 

Pierwsze fiołki. Codziennie bliżej do lata.