73. Weekend po

majówce.  Oczywiście trochę pracy w domu, terminy, doktor, doradca w temacie pompy cieplnej. Zakupy, rozmyślanie o kolejnych obiadach. Ostatnio szparagi na stole, z kotletem,  ale nie częściej niż raz w tygodniu. 

Wczoraj ugotowałam zupę według przepisu Renaty Bergmann. To pseudonim młodego mężczyzny, który pisze książki jako wlasnie Renate Bergmann, pani po osiemdziesiątce, wdowa, poruszająca się od jakiegos czasu w świecie digitalnym, ze smartfonem w torebce  i laptopem w domu. Młody człowiek pisze z obserwacji codziennych i przysłuchując się rozmowom starszych ciotek, pociotek i własnej babci w tym wieku. Satyra codzienności, ale i wiele cennych wskazówek co do prowadzenia gospodarstwa domowego, zakupów, sprzątania, czy właśnie stare przepisy. 

Tak więc zupa według Renaty Bergmann. Ja ją nazwałam: 

PROŚCIEJ SIĘ NIE DA.

Obieramy porcję ziemniaków, ja na dwoje biorę do ¾ kilograma, ale to w sumie nieważne, ile,  dokładnie myjemy, solimy, gotujemy, i nie odlewamy. Tłuczemy je w tej wodzie. Nie  za drobno, tak o sobie. 

W międzyczasie na patelni, ja biorę taką głęboką, przysmażamy pokrojoną w plasterki, kostki, połówki plasterków, jakąkolwiek cienką kiełbasę. Może być parówka wiedeńska, albo taka na grilla z serem w środku, ja wczoraj miałam jakąś ostrą paprykową.  Dokładamy cebulę, ja kroję w plasterki.  Do tego warzywa, pokrojone w kostkę, plasterki: marchewkę, paprykę, batata, pory w krążku, i seler czy korzeń pietruszki. Można i bakłażana, i cukinię, kalafiora, brukselkę, co się ma. Zupa za każdym razem smakuje inaczej, i za każdym razem jest udana. 

Jako, że Tobi ma na seler/ pietruszkę korzenną wizualną alergię 😉 ja dodaję to warzywko już do ziemniaków, gotuje się wtedy w sumie do zera, a co jeszcze jest widoczne, utłukę z ziemniakami. Ostatnio trę seler na tarce, drobne oczka (do mojej sałatki selerowo- orzechowej), i taki starty seler w zupie jest niewidzialny, nie drażni oka, a smak zupa ma. 

No ale powracamy do tej patelni z warzywami, jakie tam się ma. Poddusić, doprawić, pieprz, papryką w proszku, Zioła Małgosi... gałka muszkatołowa, i wszystko z tej patelni do garnka z potłuczonymi i we wodzie własnej, kartoflami. U mnie ze szmuglowanym selerem, tutaj w kosteczkach.  

Zupę odstawić,  żeby przeszła smakiem. Posypałam na koniec zieloną pietruszką,  do której Tobi nic nie ma i lubi. 

Zupa poprzez tę paprykową kiełbasę i pieprz była bombowa. Zjedliśmy po porcji, resztę zamroziłam. 

Wczoraj wieczorem wyskoczyliśmy na Veitsberg, Górę Wita, koło Ebensfeld. Stare lipy wokół kaplicy, z widokiem na Staffelberg. 

To raptem kilka kilometrów od nas na jeden z parkingów, tym razem mieliśmy stosunkowo krótkie wejście, ale bardzo strome. 

Z górki do auta poszło szybko, zdążyliśmy przed burzą być z powrotem w domu.  Deszcz dobrze zrobił naszym sadzonkom i wysiewom w podniesionych grządkach, które też jeszcze wczoraj zagospodarowaliśmy. 

(zdjęcie nie moje, ale z mojej wsi)

Dzisiaj rano odespaliśmy nieco, ale przed południem pojechaliśmy do Lichtenfels na pchli targ. Wiele ciekawego towaru, faktycznych staroci i rzeczy używanych, zabawek, książek, bibelotów... filmów, płyt, sprzętu.. 

Kupiliśmy książki, Tobi cztery śpiewniki na gitarę, ja jedna o Śląsku, wszystkie stare, do tego ja nabyłam sukienkę na zimniejsza porę roku. 

Wracaliśmy przez malowniczą wieś Dittersbrunn, oficjalna liczba dusz 68, gdzie w wiejskiej knajpce, zaludnionej po brzegi, bo akurat komunie, siedząc pod lipą, zjedliśmy obiad za niewyobrażalnie niską cenę. 

Oczywiście nie trwało długo, a dosiadła się do nas para z Coburg. 

No bo przecież nie będzie tak, że się po dwoje będzie oblegało każdy duży stół, i nie będzie gadać do innych 😉 to nie żart, tutaj tacy są kontaktowi ludzie. Nie znasz kogoś, to się po prostu do niego dosiądź, zagadaj, i już go w jakiś sposób poznasz.