142. Kiedy ranne wstają zorze

Wczoraj rano po dyżurze nocnym, wychodzialam ze szpitala o wpół do siódmej, I było tak: 

 

A dzisiaj rano tak: 

W nocy demencja rozkwitła, tak, to jest czasami porażające @BBM. Najpierw jedną ponad 90- łatkę miałam do jedenastej w nocy w dyżurce,  gawędząc z nią rozkładałam też leki, obklikałam program pielęgnacyjny z pierwszego obchodu, po jedenastej była tak zmordowana siedzeniem, że chciała już tylko spać, a intus miała wystarczająco stale zaordynowanych leków,  więc jeszcze tylko siku, do łóżka i spala jak susel do końca mojego dyżuru. Ale co pół godziny zaglądałam do niej, bo mojemu szczęściu nie wierzyłam, po tym, jak już prawie cały popołudniowy dyżur też spędziła w fotelu w dyżurce,  i na przerwę też ja ze sobą zabierano. 

W międzyczasie inna pacjentka, prawie 90- latka, zaczęła dziwnie się zachowywać, a nad ranem postanowiła udać się na wędrówkę po szpitalu, w pełnym umundurowaniu i zawsze mokrym pampersie. Dobrze, że dyżur już się kończył, z koleżanką położyliśmy drugą dzwoniąca matę przed drzwi i czekaliśmy na fajrant. 

Moim zdaniem, od pewnego wieku głowa nie nadąża za dłuższym życiem... 

Po dyżurze szybko się wyspałam I wyskoczyłam do Lichtenfels, na popołudniowe kino, tym razem nie z dzierganiem, a dla seniorów,  za to z winem musującym 🙂 a film to "Maria", callas, z Angeliną Jolie w roli głównej. Popyt był taki, że równolegle w dwóch salach leciał. 

Poza tym, Adwent i Święta zbliżają się nieubłaganie.