Środa i czwartek

 W środę wieczorem, około godziny 22, stało się tak, że akurat wyłączałam mój telefon, jak zawył mój czujnik dymu w pokoju. Wybiegłam na korytarz i stwierdziłam, że wszędzie wyje. Tak więc chwyciłam kurtkę, klucz i telefon i dawaj w kierunku klatki schodowej, po drodze nawołując spotkanych i stojących w drzwiach swoich pokoi, że mają lecieć za mną. 

- W piżamie, w koszuli, z gołymi nogami?? Dokładnie tak, narzucić kurtki, każdy ma garderobę przy wyjściu, i kurtkę w zasięgu ręki. 

A my na trzecim piętrze. Ludzie, schody, schody, w żadnym przypadku winda! 

Pali się? Nie mam pojęcia, mam nadzieję, że to fałszywy alarm, ale lecimy na Sammelplatz przed kliniką. 

No i my lecimy, żółwim tempem, noga do nogi, bo normalnie po schodach tylko ci inaczej operowani niż na kolano i biodro umieją po schodach iść, bądź ci nie operowani wcale. Ja też nie dam rady normalnie po schodach biec, jak zwykle w dół co drugi schodek, tak wiec wlokę się w tej drugiej ludzkiej gąsienicy. Na drugim piętrze drogę przebiegła nam pielęgniarka, widzę,  mówi,  że ewakuacja dobrze działa.  

Na pokładzie w sumie 124 dusz, dowiedziałam się dzień później na portierni. 

Pod klinikę podjechały pierwsze pojazdy straży pożarnej, ognia i dymu nie widać, w tablicy rozdzielczej sprawdzili, który czujnik wywołał alarm. Okazało się,  że ktoś sobie zapalił na balkonie, po czym popryskał w pokoju dezodorantem, żeby nie było czuć,  no i się narobiło. 

Podobno kilka osób mialo napad paniki, osoby starsze, dosyć nieruchome, jest też kilka osób na wózkach inwalidzkich. Zrozumiałe,  jak by coś takiego miało miejsce np w moja pierwszą pooperacyjną noc, gdy nie tylko nogi podnieść, ale i tyłka obrócić nie dałam rady, a tu trzeba by było biec, to też bym spanikowała. 

Dni mijają na zabiegach, ćwiczeniach indywidualnych i w grupie, wykładach na różne tematy, na przykład o endoprotezach (bardzo interesujace) czy dzisiaj ogólnie o rehabilitacji, także w domu, wszystko to, co się robi samemu po klinice. Lekarka podjęła także temat przedłużenia tutaj pobytu, i tu uwaga dla anonimowej komentującej.  Co było a nie jest... skończyło się. Kiedyś, znaczy też na moich ostatnich dwóch stacjonarnych rehab, w 2012 i 2014 roku, temat przedłużenia pobytu podejmowałam od razu na wstępnej rozmowie z lekarzem, jako powód podając wszystkie moje niedoskonałości i fakt, że przyjechałam tu praktycznie z dyżuru i na dyżur zaraz po rehab pojadę. Że nie nam zbytnio czasu na ćwiczenia między dyżurami i w codziennym kołowrotku, dlatego prosiłabym o przedłużenie. I oba te razy bezproblemowo dostałam, za każdym razem te maksymalnie do otrzymania 2 tygodnie. Tak więc bylam w Bad Frankenhausen i w Bad Nauheim po 5 tygodni. Ale ostatni raz było to wlasnie 9 lat temu. 

Aktualnie na wszystkim się oszczędza, a kasy chorych czy emerytalne liczą tak zwanym tutaj ostro natemperowanym ołówkiem,  przedłużenia pobytów w klinice są ciężkie do przeforsowania, i dostaje je jakieś 5% pacjentów. 

Dlaczego ja dostałam ten dodatkowy tydzień, nie upominając się o niego, napisałam w poprzednim poście. DRV ma w tym interes. 

I teraz zrozumiałam, dlaczego lekarka po przekazaniu mi tej wiadomości kazała ja zatrzymać dla siebie i nie rozpowiadać w jadalni czy holu. 

Dodatki obiadowe zawsze smaczne. 

Oczywiście życie towarzyskie też jakieś jest. Poza tym, wyganiają nas na spacery, dzisiaj kategorycznie, bo dzień co prawda chłodny ale słoneczny,  a jutro ma być brzydko. Na krótko się kłaść do łóżka też mamy. I na ergometrze przynajmniej raz dziennie jeździć.  Siłownia obligatoryjne, jutro już na 7 rano mam, Erna też. 

Zdjęcia z dzisiejszego spaceru. 

W środę pozbyłam się klamerek, blizna wygląda świetnie, a 68 dziurek z 34 klamerek też się zagoi. Naklejono mi kolejny wodoszczelny plaster. 

Życzę dobrej i spokojnej nocy.