Stereotyp

Z tym WordPressem to chyba trzeba mi będzie nowe konto sobie założyć. Stare połączone jest jeszcze z pocztą na gazecie pl, które widocznie z braku mojej na nim aktywności nie istnieje już widocznie, bo nie mogę wejść na moją gazetową pocztę. Te skrzynkę miałam jeszcze z czasów bloxa, którego odżałować do dziś nie umiem.  

Edit: w międzyczasie-nie wiem jakim cudem, ale weszłam na oba zaprzyjaźnione wordpressiwe blogi i jakoś samo zalogowało w celu komentarzy, nie pytajcie jak, bo nie wiem... Ale świetnie. 

Telefon znaczy kartę przełożyłam z Tobiego Caterpillara do mojego starego smartfona, który ma czasami odchylenia od normy w sensie wyłączania się czy innych ograniczeń, ale na moim starym, na ponad czteroletnim Honorze działa mi bank. Cat ma za starą wersję i nie szło zainstalować bankowej appki.

Mój telefon od środy w naprawie, czy co tam mają z nim w planie. Ma to potrwać podobno dwa tygodnie.

Ale nie o tym miało być. 

Miało być o polnische Wirtschaft, taki stereotyp. Bo kiedyś Tobi zaobserwował mnie dopieszczającą i polerującą mikrofale, potem z nożyczkami przycinająca brzeg trawnika przy ławce w ogrodzie, czy ogólnie sprzątająca w domu- Mirka sierści się jak dzikie zwierzę - i stwierdził, że robię za dużo i przesadzam z moimi zapędami do perfekcjonizmu, no ale co ja zrobię, jak inaczej nie umiem. Stwierdził to slowami: nieco polnische Wirtschaft nieźle by nam zrobiło. 

Ostatnio Tobi opanowuje sztukę pieczenia sernika, różne przepisy z różnych źródeł (po czym ja gruntownie sprzątam kuchnie, bo konieczne to po udziale miksera i innych rozbijanych jajek). 

Serniki wychodzą mu cudowne w smaku, ale on nie uznaje, dlaczego na górze w masie pękają, no i szuka tego ultymatywnego przepisu. Jakby ktoś wiedział, proszę dać znać. 

Sernik to owe kwadratowe ciasto, już pocięte, i pęknięcia nie widać. Notabene w sobotę wieczorem byliśmy znowu na koncercie u Suse, tym razem w ogrodzie na tarasie, bo letnio. 

Było jak zawsze świetnie, a John jest niezwykle miłym młodym mężczyzną.

Ale powracamy do tematu polnische Wirtschaft, której ponoć nieco w chałupie potrzebujemy...

 

W czwartek w poludnie spotkałam się że znajomą z rehab, Petra z wioski niedaleko ode mnie, spotkałyśmy się w pięknym miasteczku Einbeck na lodach, i poszłyśmy na lody. W tym czasie Tobi w domu piekł kolejny sernik, który mieliśmy wziąć ze sobą na czwartkowe śniadanie w domu kultury, to międzynarodowe z czornymi bejbikami 👶🏾a jak już ten sernik był gotowy, to się okazało, że śniadanie odwołane, bo kierowniczka domu kultury złamała rękę i nie będzie.

Sami temu serników dalibyśmy radę, sąsiadów też mamy (notabene trzeba powoli pozbierać talerze po sąsiadach, na których Tobi roznosi po kawałku sernika), ale to jednak dużo, i Tobi wymyślił, że w takim razie dzwonimy do tego ośrodka migracyjnego zobaczyć, czy ichnia kierowniczka jeszcze w pracy, a jak będzie, to idziemy tam z tym ciastem.

Susanne faktycznie jeszcze była, i jej georgijska pomocnica Zina też, i ucieszyły się z ciasta, postanawiając się i inne obecne Murzynki poczęstować. Dzień był ciepły, i wracając z Einbeck wstąpiłam na małe zakupy, bo zużycie jajek, budyniu waniliowego i twarogu niskotłustego mamy niesamowite 😅 i w tymże supermarkecie spotkałam grupę czornych matek z  niemowlętami przytroczonymi do pleców, ale i w spacerówkach.

Susanne i Zina spytały, czy chcielibyśmy zobaczyć ośrodek od środka, bo znamy w sumie tylko front office, gdzie rezyduje, a ośrodek był kiedyś domem starców, przebudowanym i wyremontowanym jakoś przed rokiem 2010, w krótkim czasie splajtowanym, a od lata 2015 użytkowanym właśnie jako lagry dla emigrantów.

Zina z sernikiem. 

No to poszlim. Dom starców był tak przerobiony, że na każdym piętrze pokoje jednoosobowe plus kuchnia dla wszystkich mieszkańców, w której dostawali gotowe posiłki, ale mogli też sami coś pichcić, czyli całe wyposażenie, kuchenka cera owa, mikrofala, zmywarka, wysepka i takie tam fajne sprawy. 

Na parterze kuchnia owa funkcjonuje jako sala posiedzeń i gotuję się tam kawę, a w lodówce chłodu napoje czy co tam. Otwierana przy potrzebie użytkowania. 

Na pierwszym piętrze kuchnia również zamknięta, w tej bowiem odbywają się wspólne gotowania z Ziną właśnie. 

A gdzie mieszkańcy sobie gotują, pytam się. W kuchni na drugim piętrze, i ona wygląda inaczej, niż ta na przykład, mówi Susanne z szelmowskim uśmiechem. Idziemy więc piętro wyżej. Przy wysepce stoi młody czarny mężczyzna i gotuje zupę. Kuchnia obraz nędzy i rozpaczy. Przypalone blaty, oberwana szyba od piekarnika, zdemolowana mikrofala, przypalone blaty. Zresztą co tydzień jest alarm pożarowy w ośrodku, nic się wiele nie pali, ale czujniki dymu alarmują. 

Potem piszlusmy w trakt rodzinny czy natek z dziećmi, kuchenki normalnie kilka centymetrów wyższe z przypalonego tłuszczu i innego brudu, w zlewach zmiłuj się panie. 

Susanne i Zina jak tu mówimy, schmerzfrei, czyli bezboleśnie, pokazały, jak jest. 

Mają jakiś system punktów i dyżury kuchenne dla Murzynek. 

A one robio, jak lubio 🙃

Za to na dworze suszyło się pranie, grzmot śpioszków i ręczników, siarczyście pachnących proszkiem do prania. 

Acha, piwnica z maszynami do prania jest zamknięta i do korzystania pod kontrolą. 

Tak więc teraz mam haka na Tobiego, że po co życzyć sobie polnische Wirtschaft, jak Wirtschaft czarnej kobiety jest o kilka gam mocniejszy. 

Daj mi spokój, on na to, dobrze, że przed kolacją byliśmy, bobym im wyhaftował te kuchnie.