87. Koscielnie²

Dzisiejszy ranny dyżur był ok, pomimo bardzo wczesnego wstawania- pobudka o 4.45, mam ¾ godziny na małą kawę, trochę twarogu z owocami, zajrzenie do książki,  a o wpół do szóstej wsiadam do auta, 10 minut drogi, spokojnie do przebieralni, zamienić kilka słów z jakąś koleżanką,  i powoli na oddział. Dzisiaj miałam inny odcinek, 7 pacjentów, z czego troje dosyć intensywnych w pielęgnacji, a pani 92- letnia świetnie sobie sobie radzi, powoli, ale daje rade, pomocy wielkiej nie potrzebuje, ot tyle co pomóc nałożyć pieluchomajtki raz dziennie. 

O 7 rano dotarła do mnie Wally, która pracuje dziennie po 5 godzin i nie na cały etat, bo jest po chemioterapii  po raku piersi. Wally to granat. Mniej więcej w moim wieku, szczupła, wręcz muskularna, wymyła moich trzech pacjentów na glanc, i jeszcze dwoje innych, przypilnowała dwa posiłki,  zanim poszła do domu o 13. 

Ogólnie na oddziale mamy mało pacjentów, chyba 27 było w południe, nieporównanie do początku tygodnia z 46. 

Dlatego postanowiłam nie pracować dłużej, znaczy do 15, lecz poszłam już o 13.30, że wszystkimi. 

Pogoda jeszcze dopisywała- akurat przeszła burza- tak więc poszłam zwiedzić nieco Schesslitz,  konkretnie dwa kościoły. Główny, Parafialny, pod wezwaniem Św. Kiliana. Wiosną zakończono remont placu przed nim. 

Ten placyk udał im się, połączenie starego z nowym.  

Ciekawe konfesjonały z nazwiskami księży, nie ma niespodzianki, kto spowiada.

Plebanią. Mają rozmach. 

Żołnierze polegli w I Wojnie Światowej. 

Pierwszy proboszcz z 11 wieku. 

Główną ulicą w dół, obok tego pięknego domu- 

 - w kierunku małego kościółka szpitalnego Św. Elżbiety.  

Przylega do niego dawny szpital, obecnie ośrodek pielęgnacyjny firmy GKG, w której i ja pracuję.  

Kiedyś w drodze do pracy, przed tą brama parkowal- bo takie życie- staroświeckie Karawan z firmy De Bonnet, z firaneczkami, chromowanymi listwami, felgi jak szprychy... wyglądało to zjawiskowo. 

Takie było moje szybkie, podyżurne popołudnie, zanim rozpętała się porządna burza.  Zdążyłam jeszcze po drodze porozmawiać trochę z moją dawną pracową koleżanką Dagmą, która nadal i jeszcze pracuje u Amigosów... Nadal moralną katastrofa, a szpital na zamknięty psychiatryk nadal nie przebudowany. Powiedzmy tak: też mam różnie, ale pewnego sortu stresu definitywnie mi nie brakuje. 

Na koniec: jeśli zamiast Achtung mówią i piszą Obacht, to definitywnie jesteśmy na południu Niemiec 🙃