88. W obozie

 Na dzisiaj wieczorem miałam z Arletą zaplanowany wieczór z DVD i księdzem Kaczkowskim. Przed południem zadzwoniła do mnie z pracy i zaproszenie odwołała, z powodu ciężkiej niedzieli w obozie. 

Dziecko zaświerzbionej rodziny, która także ma gronkowca, ma sepsę. Araby wczoraj, w wolną dla Arlety niedzielę, uderzyli w dzwony alarmowe, i tak Arleta spędziła w obozie wieczór i część nocy. 

Poszłam dzisiaj w poludnie do obozu, zanieść jej kawałek ciasta.  

Pokazała mi zdjęcie dziecka, rączka i brzuszek, wydrapane do mięsa i w placki, z których lało się coś żółtego.  W życiu czegoś takiego nie widziałam, i że to może skończyć się tragicznie, można sobie było wyliczyć na palcach jednej ręki. 

Do pomocy, także językowej, czy obyczajowej, przyjechała też Kursum, to jest prześwietna babeczka, Azerbejdżanka, mieszka niedaleko mnie z rodziną, dwoje małych dzieci, mąż budowlaniec.

W każdym razie, po wyjaśnieniu odpowiedzialności, jaki lekarz, czy 116117, czy numer pomocy doraźnej, bo jeden odsyłał do drugiego, dziecko skierowano do kliniki w Bamberg. Karetką. 

Po tym, jak doradzono Arlecie, aby sama zawiozła tam tego dzieciaczka, że gdzie problem. 

To mi opowiedziała dzisiaj w południe. Jak bardzo bała się, że to dziecko pójdzie przez Jordan, i co będzie? Gazety, telewizja, po co to komu?

Byłam tam jakoś ponad godzinie, w biurze w kontenerze, w którym odbywało się zwykle codzienne szaleństwo. Zawsze ktoś przychodził,  bo taki list, bo inny telefon, a co znaczy to, i po co coś takiego dla jakiegos urzędu, a to kumpel tłumaczy, bo lepiej niemiecki zna. 

Powiedzmy tak: nawet dla przeciętnego Niemca, tak zwanego tutaj Otto Normalverbraucher, wiele urzędowych rzeczy to czarna magia, a jak ma to zrozumieć młody Arab, dopiero w trakcie nauki języka, jest dla mnie zagadką. 

Według mnie, to wszystkie te Gutmenschen, którzy spowodowali tę wędrówkę narodów ras i masci wszelkiej do Niemiec, powinni być zobowiązani do conajmniej półrocznej pracy w takim obozie, i tłumaczeniu rękami i nogami tym przybyszom wszystkiego. Włącznie z higieną. 

Bo nie sztuka naściągać wszystkich i puścić na samopas. 

Chłopaki akurat były czyściutkie i na wysoki połysk wyglancowane, ale rodzina Nomadów nadal chodzi, jak chodzi, pośmierduje, nie myje się, kolejną pralkę w obozie też zabili. 

Mamy nadzieję, że dzieciaczek się wygrzebie i wyzdrowieje bez szwanku po tej sepsie. Bo jest jak jest, czy ja, czy Arleta, i połowa ludzi tutaj ma swoje zdanie na to wszystko i prawo do tego zdania, ale jeśli chodzi o dziecko, które na świat się nie prosiło, to czy ono białe, czy czarne, czy inne zielone, dziecko zasługuje na opiekę i trzeba pilnować, czy mu się krzywda nie dzieje. 

Szczególnie, gdy walący tylko frazesami Gutmenschen mają wolną nie tylko niedzielę. 

A mi przyszło do głowy, że być może, jak zacznie mi się nudzić, to jakiś Minijob w takim obozie, kilka godzin w tygodniu, jako tłumaczka zawiłości prawnych w Niemczech, oprowadzanie po urzędach, pisanie maili i listów dla tych ludzi tam, obdzwanianie urzędów, szkól, pracodawcow byłych i przyszłych,  bo nie chwaląc się za bardzo, znam się na arkanach i wiem, co gdzie i po co, do tego mam wyostrzone pazur na niemiecki świat urzędników państwowych i nie daję się wcale odpędzić, bo wiem, co jak działa i w jakiej kolejności,  w sumie taką małą robotę mogłabym sobie wyobrazić. 

@Jotka, obóz zaznaczyłam różową kredką,  jest za koleją, mają do centrum niecały kwadrans piechotą.