Tydzien, który zaczal sie we wtorek.

Takie dyzurowanie poza niedziele troche wybija mnie z rytmu. Mam jakos tak juz zaprogramowane, ze w niedziele ostatni dyzur, w poniedzialek wysypiam sie, badz wstaje na jakies doksztalcanie zawodowe, badz gdzie indziej, i po tym mam juz wolne. Tym razem pracowalam do dzisiaj rano. Tak jakos pomyslalam sobie jeszcze dzisiaj z samego rana, ze nastawie sobie budzik na krótko po wpól do dziesiatej, i moze faktycznie wstane i pójde do domu kultury podziergac. Zbudzilam sie, ale nie wstalam. Lezalam i myslalam, czy wstac, czy lezec, i pomimo, ze nie bylam niebotycznie zmeczona, i teoretycznie moglabym byla wsiasc na rower i pojechac do domu kultury, jednak nie wstalam.

Podnioslam sie dopiero cztery godziny pózniej. Przyszedl bowiem nasz rodzinny hydraulik, zmienic elektrode w piecu, bo "strzelala", zanim piec zaskoczyl. Piec jest bardzo waznym sprzetem w domu, bez pieca czy z popsutym piecem bylaby tragedia, pomimo cieplej jesieni ;) trzeba pilnowac i nie ma przepros. Oczywiscie powiazane jest to z kosztami, ale tak juz ten swiat jest urzadzony, ze pieniadze to nie wszystko, ale bez pieniedzy to tez nic.

Szesc dyzurów spedzilam na internie, co mi w sumie bardzo sie podoba, od jakiegos czasu. Tak zwane cale zycie, znaczy ostatnie 23 lata, pracowalam glównie chirurgicznie, i w sumie tez chetnie, bo po tylu latach, nic nie jest juz w stanie mnie zaskoczyc czy zdezorientowac, rutyna siedzi, ale... od jakiegos czasu jeden z lekarskich szefów, ten od brzuchów, chyba czuje swój nadchodzacy koniec kariery w tymze szpitalu, i tak sie zachowuje. Potrafil faktycznie w zeszlym tygodniu wieczorem o dziesiatej zadzwonic do kolezanki z popoludniowego dyzuru, bo cos tam gdzies tam. Faktem bylo, ze kolezanka nic nie zawalila, ale nie majac pisemnego od dyzurujacego lekarza, nie musi tego wiedziec czy robic, szczególnie, ze nie bylo to zalozenie, z którego mogla, powinna czy musiala by wrecz wyjsc. Innymi slowami, facet szuka dziury w calym i lubi sie czepiac. Powód: opisany wyzej...

I przez tego szefowego lekarza nie lubie byc na chirurgii, odkad prawie co wieczór zjawia sie tam okolo dziewiatej, dziesiatej wieczorem, pyta o pierdoly, czepia sie, marudzi, i jest ogólnie niemily i golym okiem widac, ze szuka zaczepki. Czasami mysle, chlopie, w domu masz babe i dzieci, na boku kochanke, co ty tutaj wlasciwie robisz?? I o co ci najbardziej chodzi? No tak, juz wspomnialam, Kariera mu sie widocznie sypie, a i to nie bez powodu. Powody przemilcze, aby nie szkodzic wizerunkowi szpitala...

Tak wiec ucieszylam sie, idac na te interne, czasami trafi mi sie jak slepej kurze ziarno. Odpadaja obserwacje pooperacyjne, kroplówki przeciwbólowe co i raz, za to mam grzmot antybiotyków o dziesiatej, wiele pomiarów cukru, ale to zwykle tylko raz, a potem swiety spokój, pomijajac jak to na internie, obracanie na boki i pampersowanie kilku pacjentów, obliczanei im ilosci wypitych plynów, bilanse, czasami zadziwiajace badania laboratoryjne. Ale nikt mnie nie nachodzi i marudzi i szuka guza.

Kilku ciezko chorych tez bylo, z czego jedna staruszka, o której mówiono, ze w pewnym momencie bedzie niezywa w lózku lezec. No fajnie by bylo, gdyby tak sie stalo, w niedziele nad ranem znalazlam ja niezywa na kibelku siedzaca... zdarza sie. Czesto do niej zachodzilam, ona tez czasami dzwonila, ale sciany nie sa szklane, poszla sama do ubikacji i siedzac tam umarla. Miala kilka rozmaitych chorób i anemie, byla wychudzona, lekka jak piórko, bo musialysmy ja przeniesc kilka kroków z tego kibelka na lózko...

Dyzury byly poza tym spokojne, i byla szansa poczytac co nieco, konkretnie czytam ksiazke Bernda, która napisal z okazji setnej rocznicy urodzin swojego zmarlego juz ojca, jako prezent dla swojej dosyc sporej rodziny. Dokument z czasów wojennych i powojennych, czasy, w których "wysiedlono" Niemców ze Slaska i z Wolynia, ich podróz na zachód, i jak zaczynalo sie wtedy nowe zycie bez niczego. Wszystko okraszone drzewami genealogicznymi, starymi fotografiami, i gdybym nie byla z grubsza zorientowana, kto jest kto, i wiele historii i historyjek juz znala, lektura moglaby byc ciezka. Szczególnie chetnie czytam rozdzialy pisane juz z jego (dziecinnej) pamieci, jak Bernd byl juz na swiecie, i jak widzial ich zycie w tej malej wiosce, gdzie trafila jego rodzina po wysiedleniu. Jakie byly problemy, uprzedzenia, nawet lata po wojnie. Wielu ludzi tam opisanych kiedys poznalam, wielu znalam z opowiadan, to czyni lekture szczególna.

Poza tym, jesien, i widac nadchodzacy listopad. Za piec tygoni zaczyna sie u nas kiermasz bozonarodzeniowy, pierwsza niedziela Adwentu przypada jeszcze w listopadzie, dlatego tak wczesnie. Jakos nie widze tego tradycyjnego lodowiska, ale byc moze, do tego czasu temperatury nieco spadna ;)

I dziergam, jutro bede dziergac dalej, ten siatkowy model z budowlanki ;)