Madrzejsza juz nie bede

bo wczoraj stracilam jednego zeba madrosci. Dokladnie drugiego. Tak wiec obu górnych juz nie mam.
Tern zab pobolewal mnie "dyskretnie" od kilku dni, a od weekendu na serio, i nie dalo sie bez tabletek przeciwbólowych zyc i funkcjonowac. Tak wiec na poniedzialek z samego rana zaplanowalam wizyte u dentysty, w celu usuniecia go raz i na zawsze.
Teoretycznie mozna by go bylo ratowac, pytanie po co?
U nas teraz okres swiateczny, za tydzien zwykle wszystkie gabinety wszelkich masci maja zamkniete az do po nowym roku, wiec szybkie dzialanie bylo jak najbardziej wskazane. Takze wybranie recept na konczace sie leki u taty.
Wczoraj rano wiec od razu do dentysty.
O wpól do dziesiatej wyszlam juz bez zeba. Samo rwanie bylo mniej przyjemne, pomimo znieczulenia, bo te zeby tak maja, ze korzenie nieco im sie podwijaja w kierunku poprzedniego zdjecia. Na zdjeciu rentgenowskim ze stycznia tego roku bylo to tez udokumentowane.
Po usunieciu zadnych sensacji, bez krwawienia, bóle z gatunku tych mechaniczno- hydraulicznych, bo to ostatni zab w paszczy, i trzeba bylo sie dlugo rozdziawiac przez ten korzen.
Dzisiaj juz jak reka odjal, do paszczy lusterkiem nie zagladalam sobie, ale czuje jezykiem, ze rana fajnie sie zasklepila.
Co innego nieco zwalilo mnie z nóg.
W zeszlym tygodniu bylam po tych wszystkich aktywnosciach na swiezym powietrzu i w zimnych stosunkowo salach róznobalowych, nieco przeziebiona, znaczy mialam katar i kilka razy nawet zakaszlalam.

Od niedzieli katar minal, za to zaczelam tracic glos, a wczoraj nic juz z siebie wydobyc nie umialam. Takiego czegos w zyciu jeszcze nie mialam.
Przekazalam pisemna wiadomosc na oddzial, ze nie wiem, co bedzie ze sroda. Od srody, znaczy jutro, mam pracowac tylko trzy dyzury, ale warto przy tym umiec cokolwiek powiedziec. Bezglosnie nie da sie pracowac. Przeciez nie dalabym rady wczoraj nawet wywolac alarmu reanimacyjnego, jakby co, bo nawet skrzeczec juz nie potrafilam.
Fascynacja wizja, ze moje 3 dyzury moga pójsc sie hustac, byla na oddziale ze tak powiem, raczej mala.
W miedzyczasie regenerowalam gardlo, litramy cieplej wody do picia, tabletkami i cukierkami róznej masci. I po prostu nie odzywajac sie.
Dzisiaj glos mniej wiecej mam, nieco skrzekliwy, ale jest.
Potem ide do apteki, bo wybadalam w necie jakies szczególnie dobre tabletki do ssania, o których istnieniu nie mialam pojecia. Nazywaja sie Gelo ReVoice.
Póki co, jem tez lyzeczkami miód, i pomaga. W koncu przemówilam, i tego sie trzymam, ze to z tego miodu tez.

Przyjecie urodzinowe naszej znajomej w niedziele bylo bardzo mile. Odbywalo sie w starych koszarach w miasteczku kilka kilometrów od nas.
Prezentem rodzaju rozmaitosci w jednym kawalku, sprawilismy jej radosc.
Ale o czym chce napisac- znajoma ma dwoje wnuczat, chlopiec ma 9 lat, dziewczynka 11.
Czyli sa o rok mlodsi od wnuczat mojej kuzynki, o których to pisalam 3 lata temu, gdy wrócilam z jej okraglych urodzin. Superlatywy to nie byly, ze tak sie wyraze.
Aktualnie jest tak, znaczy u tych malych mojej kuzynki, ze na zmiane przebywaja u prababci, w dzień , po szkole, na weekendy tez pojedynczo tam nocuja czasami, zeby ich razem w domu nie trzymac, pomimo, ze oczywiscie kazde ma swój pokój. Ale ponoc spotykaja sie w korytarzu, w kuchni i gdzie by tam jeszcze, i "sie nie zgadzaja", czyli czesto sie tluka.
Sama nie mam rodzenstwa, do tego tez syna jedynaka, to nie wiem, jak to moze teoretycznie czy ma praktycznie dzialac.
W kazdym razie, na tym przyjeciu urodzinowym byly tez oczywiscie te wnuczeta znajomej. Siedzialy naprzeciwko mnie i zachwycaly mnie nieustannie. Nie widzialam jeszcze tak czule obchodzacego sie ze soba rodzenstwa. Byc moze jest tez tak, ze odwrotnie jak u mojej kuzynki, tutaj dziewczynka jest starsza?

Siedzieli spokojnie, czasami razem wstawali i gdzies chodzili, np poza sale, gdzie staly fotele przed choinka. Oczywiscie mieli tez smartfona, raczej Johanny ten telefon byl, ale malec tez mógl w ten telefon zagladac, badz ona mu cos tam pokazywala. Bawily sie w rózne klaskane zabawy, stale glowy do siebie, opowiadali sobie wiele, przy deserze on ja poprosil, czy móglby jakas tam czesc od niej jeszcze dostac, na co ona po prostu mu to dala. Poza tym, zadnego przedzierania sie i ogólnie darcia japy, latania jak naczadzeni, tluczenia sie po sali wszystkim mozliwym (oj to pianino wtedy!).
To sa naprawde bardzo mile dzieci i oczywiscie powiedzialam to znajomej, bo chwalic trzeba, jak jest cos do pochwalenia. Dzieci mieszkaja w Hanowerze, i tutaj nieczesto je widuje.
Acha, i spiewac ladnie tez potrafia, bo spiewaly, ich ojciec na co dzien bankier, w niedziele lubi byc organista w róznych kosciolach, matka dzieci ma ladny glos, wiec i dzieci sa muzykalne.
To spotkanie bylo wiec jak swiatelko w tunelu, ze moze byc fajnie.