Extra Franconiam non est vita et

Pojade z grubej rury, a co ;) 

Zycie poza Frankonia jest jednakze mozliwe, ale tutaj jest troche inne. No ale po kolei. 

Zaczne od faktu pracowania od pierwszego sierpnia od godziny 13, w klinice Jury. Jest dziwnie, bo pielegnowac to nie dla mnie problem, ale wszystkiego innego musze sie uczyc, szczególnie pielegnowania przez komputer, bo bez niego nic nie dziala; na szczescie nie maja jeszcze kompletnej elektronicznej dokumentacji, tylko taka polowiczna, i ogarniam z grubsza, przynajmniej wiem, gdzie czego szukac, a ze czasami szukam dluzej, to jest jak jest. Reszte szpitala ucze sie, gdzie co jest i kto kim jest. W nastepny czwartek jestem zaproszona na takie oficjalne powitanie z innymi nowymi pracownikami w szpitalu, oczywiscie ide i ciekawa jestem, czego jeszcze sie dowiem. 

Pierwsze kilka dyzurów pracowalam jako taka jakby praktykantka, ale po nich stwierdzilam, ze nie ma co sie ceckac, biore na klate druzyne pacjentów- najpierw takich chorszych kilka, potem ofiarowano mi swietosc najwieksza, bo prywatny trakt- i sobie bezproblemowo poradzilam, czasami cos sie dopytujac. Bo co jak co, ale pracowac to ja potrafie, i troche czasu wygospodarowac sobie na wlasnie poobserwowanie i pytanie, co i jak, na przyklad procedury przy nowo przyjetych, zaczynajac od takich drobnostek, jak mu w kompie posilki zamówic, czy jak dziala zaznaczanie jakichs parametrów czy gdzie i jak zamówic badanie krwi, i temu podobne. Z poczatku bylam jak to dziecko we mgle, teraz sie przejasnia. 

Jestem w druzynie skoczków, bo tak chcialam, znaczy wedle potrzeby personalnej moga mnie rzucic w calym szpitalu, ale chirurgia juz sie upomniala, ze chca mnie tez na wrzesien, a do chirurgii to ja mam tez pewien sentyment, wiec pasuje. 

Skoczki maja to do siebie, ze sami ukladaja sobie grafik, jak chca pracowac, i kiedy chca urlop. Do tego mi jeszcze troche daleko, bo pól roku okresu próbnego, ale jako, ze pracuje 2/3 etatu, mam wystarczajaco wolnego czasu i dni. Bo oczywiscie nadal regularne jazdy do domu E, który juz jest w necie do sprzedazy, ale biuro maklerki ma akurat wolne i urlop, i trzeba samemu dopatrzec i trawe w ogrodzie skosic, co bedzie sie dzuialo w nadchodzacy poniedzialek. W niedziele bowiem wyruszamy do E, w poniedzialek mam wizyte u gina, i odbieram recepte u mojego lekarza rodzinnego, po czym oboje musimy sobie poszukac na miejscu lekarzy wszelkiej masci. Laryngologa juz mam. Potencjalny lekarz rodzinny, kilka kilometrów od Z, dal ogloszenie, ze przyjmie nowych pacjentów, ale akurat ma urlop, wiec mam to na radarze. Bo to tez nalezy do przeprowadzki, niestety. 

Co jeszcze... temperatury tutaj nad Menem dawno przekroczyly granice 30 stopni, i z tarasu korzystamy dopiero po zachodzie slonca- pomimo, ze jest na wschód. 

Ostatnio troche bylismy w drodze, na Snieznej Górze, w zabytkowej kopalni lupka, na dawnym przejsciu granicznym niemiecko- niemieckim, i w bylym obozie koncentracyjnym Laura. 

Mielismy tez prawie tydzien goscia w domu, znajomego z Westfalii, który poprzez mame z Norymbergii, ma szczególne powiazanie z Frankonia, i nawet potrafi mówic w dialekcie. A co do dialektu, to tez sobie dzielnie daje rade, bo otrzaskana jestem, ale jak na wspólnej przerwie kolezanki daja z grubej rury miedzy soba, to mam wrazenie, ze na Erazmusie jestem ;) 

Ostatnie zdjecie to Westfalia, bylam z Tobim u jego ortodonty, bo tam mial dopasowana szyne na zeby, zeby nie zaciskal, i co pól roku musi byc to kontrolowane. Tobi zdecydowal sie pozostac pod opieka tego lekarza, a co pól roku wlasnie nawiedzac noclegowo wlasnie tego naszego znajomego z Westfalii, jak juz nie bedziemy mieli domu w E. Póki co, mamy gdzie sie zatrzymac i wygodnie mieszkac, juz sama ta nasza nowa kuchnia... ech, tej nam najbardziej szkoda, ale co zrobic. Zaprzyjaznilam sie z kuchnia po tesciowej, to stary, solidny i drewniany Bosch, kiedys wymieni sie jeszcze kuchenke i zmywarke na nowsze modele, bo lodówka juz nowa, kupilismy w czerwcu. 

A przedostatnie zdjecie, to srodek nocy, okolo drugiej godziny, na górze Hohe Metze, oficjalnie zwanej Peusenberg, z poniedzialku na wtorek, jak obserwowalismy perseidy. Tych nie dalo sie faktycznie sfotografowac, ale to zielone zyjatko na mirkowej butelce z woda, bo Mirka oczywiscie tez z nami byla, wietrzyla, poszczekiwala czasami, jezyla siersc, i nie rozumiala, cio tym ludziom do lba strzelilo, w ciemna noc na lake pod las, gdzie tyle sie dzieje. 

Jutro wieczorem idziemy do kina na basen, takie kino na wolnym powietrzu. Poza tym wiele sie dzieje, oczywiscie nie wielkie rzeczy, ale jak na taka prowincje, to zawsze cos gdzies sie odbywa, a wzgledem wiekszej kultury, to Bamberg osiagalny jest czy to autem, czy pociagiem, w kilkanascie minut. 

No nic, ide zajac sie jeszcze reszta prania, czyli prasowaniem, a jak temperatury spadna o kilka stopni, zajme sie Mirki potrzebami, bo póki co, lezy w sypialni, dyszy i nie chce miec zawracanego ogona. 

(...)

Co do religijnosci tutaj, Jezusów i Maryj mamy pod dostatkiem, musze kiedys policzyc krzyze w Z, te przy drodze, bo Maryj to nie ma sensu, w co drugim domu w szczycie czy w ogródku sa. Nawet w zlobku przy piaskownicy. Ale nikt nikomu niczego nie narzuca, krzyze i figury sa, bo zawsze byly, i tyle. W szpitalu tez sa krzyze, biblie dla pacjentów, kto chce, moze czytac, a czy sie modla, to nie wiem.