85. To był intensywny tydzień.

Po całodniowej wycieczce do Göttingen dopadła mnie normalna praca w domu. W sobotę mieliśmy gości z Fürth, termin reodwiedzin ustaliliśmy już kilka tygodni temu, więc trzeba mi było wziąć się za chałupę, gdyż cienka warstwa kurzu pokrywała co nieco wszystko- po akcji w piwnicy, tej ocieplającej rury, do tego Tobiego prace betonowe. Można szczelnie pozamykać wszystkie drzwi, kurzy sie mimo tego. 

Przy odkurzaniu sypialni, postanowiłam przepatrzyć nieco nasze rzeczy, szczególnie moje, przebrałam nieco w skarpetach, majtkach, spranych podkoszulkach, które jeszcze tego samego dnia wyniosłam do kontenera. Przy okazji odkryłam te domowe paputki. Dostałam je w prezencie od rehabilitacyjnej znajomej, która poznałam w 2008 roku w Bad Zwesten, po naszym tam pobycie. Wydziergałam je mama Gülveren, która już nie żyje. Z Gün, bo tak się krócej nazywa- oznacza różę, a Gülveren- rozdająca róże, po turecku. Gül wtedy jeszcze nosiła chustę, w międzyczasie i od wielu lat już nie, rodzina jest sympatyzantami Kemala Atatürka. Od prawie 17 lat utrzymuje kontakty z Gül, wiele telefonowałyśmy podczas śpiączki i śmierci mojego taty; krótko wcześniej Gün straciła rodziców. Jest ode mnie młodsza o 11 miesięcy, więc przedzialka wiekowa jest idealna. Ma dwie córki i syna, syn i jedna córka  studiują budowę maszyn, druga córka studiuje pedagogikę społeczna, a przyszła synową będzie nauczycielką, i przez ten ślub i wesele Gül już jest w stresie, bo to już na drugi rok, ogromną rodzina, wiele kosztownych zwyczajów, od których turecka rodzina die nie wymiga. 

Wysłałam jej to zdjęcie w moich paputkach, z pytaniem: pamiętasz... na co Gül wieczorem oddzwoniła, że stwierdzeniem, co będzie mi pisać, lepiej pogadajmy. Miała rację. 

Ranne i wieczorne spacery z Mirką. Moja ulubiona analogiczna tablica informacyjna, co gdzie się dzieje. Internet we wsi też mamy 😉 

Te dziury w starej bramie, jak i w murze z prawej strony są z poczatku kwietnia 1945, bombardowanie Zapfendorf przez Amerykanów.  Pozostawione przez 80 lat w oryginalnym stanie, ku pamięci. 

Stary browar ze zburzoną już knajpką, kręglami, że starym ogródkiem piwnym pod drzewami. 

Kolejowo. Tutaj przelecieliśmy z ICE. 

Spotkanie z kotem bauera. 

W przedszkolu dojrzewają czereśnie... 

W piątek wieczorem wybraliśmy się do kliniki w Bamberg, odwiedzić kolegę Tobiego w szpitalu, na oddziale rehabilitacyjnym. Kolega skonczy we wrześniu 59 lat i miał pod koniec kwietnia wylew, po którym zostały mu pewne zaburzenia mowy. Dało to Tobiemu do myślenia, gdyż czasami chyba myśli, że jest niezatapialny i ma góra 30 lat.

Klinika- moloch, ale mnie zaciekawiła, dlatego chętnie towarzyszyłam. 

Biblioteka dla pacjentów. 

Na oddziale rehabilitacyjnym. Mają inne wózki komputerowe, wiele praktycznych szuflad na wszystko, ale po przemyśleniu sprawy, doszłam do wniosku, że nasze jakby lepsze, bo można im przestawiać wysokość, czyli obsługiwać na sojaco, ale i na siedząco, a przy tych trzeba tylko stać przy pisaniu. 

 

W ten wieczór Franza przeniesiono na weekend na oddział internistyczny, w celu diagnostyki, bo mu skacze ciśnienie/ kolejna zagwozdka dla Tobiego, ale myślenie nie boli przecież. 

Z obu pokoi piękne, panoramiczne widoki, na Altenburg, katedrę w Bamberg, na Veitsberg, Staffelberg, i na samotny wiatrak w Sassendorf, za którym chowa się Zapfendorf. 

W sobotę wyruszyliśmy w naszą podróż do Ützing, na zakupy pieczywa i wędlin. Jako, że masarza ma chleb z piekarni dwie wsie dalej, postanowiliśmy zdradzić naszą,  i pojechaliśmy z ciekawości do tej innej, do Serkendorf. 

W tej wsi i w piekarni z roku 1720 czas się zatrzymał. Wrażenie, że tutaj świat się kończy, ale za kamieniołomem faktycznie szedł ten świat dalej. 

Ale faktycznie było możliwe tankowanie auta elektrycznie. 

Drogą wąska, na jedno auto. 

Sobota minęła pod znakiem odwiedzin, spędziliśmy mile popołudnie i wieczór. Znajomy odradził Tobiemu instalację pompy cieplnej, dopóki działa ogrzewanie na olej, które Tobi całą zimę ustawiał, i na ten moment oszczędność jest prawie 25- procentowa.  

Niedziela, pchli targ i niedziela handlowa w Bad Staffelstein. Niestety pogodą nie dopisała, i wiele handlarzy odmówiło. Szkoda, ale deszczu potrzebowaliśmy. 

Adam Riese i jego uczeń, pod wyremontowanym centrum turystycznym. 

Ciekawa forma ochrony antyterrorystycznej. Na serio. Na końcu innych uliczek parkowały w poprzek też ładowarki kołowe. 

Popołudnie zakończyliśmy obiadem na drugim tutaj końcu swiata 😉 w knajpce w Dittersbrunn. Serwowano kotlety. 

Zdobycz na pchlim targu- oczywiście nabyta z powodu motywu. 

Dzisiaj, bo już poniedziałek, zaczynam pracowy tydzień, mam wolną jedynie środę i sobotę, z czego w czwartek święto, bo Wniebowstapoinie, i w ten dzień zaplanowałam sobie ranny,  długi dyżur, a pozostałe, włącznie z niedzielą, długie popołudniowe. 

Jutro mam znowu fizjoterapię, sport we wtorek mi odpada, bo pracuję, w środę wybieram się do ShareCafe z paroma odłożonymi rzeczami, które mogą znaleźć tam innego chętnego właściciela. Jutro popołudniu, podczas dyżuru, mam też wizytę u lekarza zakladowego.  Czyli trochę będzie się działo. 

Aaaa... film obejrzalam. "Honecker i pastor". Historia autentyczna, odbyła się po zakończeniu NRD,  w styczniu 1990 roku. Nagle bezdomni Erich i Margot Honecker otrzymują jakby azyl w pastorowce rodziny Holmer w Lobetal pod Berlinem. Historia wedle wspomnień najmłodszego syna pastora Uwe Holmera, Korneliusa, wtedy 14- latka, a który obecnie też jest pastorem u nas we wsi. A te meble, czyli fotel, lampa i dywan, są oryginalnymi rekwizytami z filmu, i byly własnością Honeckerów, pozostawionymi w Lobetal przed ich emigracja do Chile. Stoją teraz w biurze parafialnym Korneliusa.