78. Historia jednego ciasta

W środę byliśmy z jakiegoś powodu w warsztacie samochodowym naszych krewnych, którego majstrem jest kuzyn Tobiego, w biurze pracuje jeszcze ponad osiemdziesiątletnia ciotka Burga, a wujek Manne od prawie dwóch lat już nie, bo na Boże Narodzenie 2023 miał udar, od tej pory siedzi na wózku inwalidzkim i ma najczęściej litewską opiekunkę,  taką na cały dzień. 

Burga i Manne chętnie nas zapraszają na kawę,  zwykle na weekend, bo wtedy Burga ma wolne. A że w ten weekend ja też mam wolne, a już parę tygodni u nich nie byliśmy, do tego zaproponowałam, że upiekę ciasto, to Burga oczywiście na to jak na lato, mamy przyjechać w sobotę, Oskar też będzie, to jest brat Manne, w zeszłym roku świętował 90- te urodziny. 

Tak więc ciasto, według przepisu Renaty Bergmann. Babka. 

250 g masła

8 jajek 

Utrzeć mikserem. Optymalnie jajka i masło ciepłe, znaczy temperatura pokojowa. Ja wczoraj późnym wieczorem wyjęłam z lodówki, żeby wyszło szczególnie dobrze. 

250 g cukru+ 2 cukry waniliowe, dodać,  i miksować kwadrans. Serio. 

500 g mąki, przesianej, dodawać łyżkami do masy, miksować. Oczywiście w mące 1 proszek do pieczenia. 

Mleko, mała ilość, trzeba samemu zdecydować o ilości, parę łyżek do pół filiżanki, masa ma być elastyczna, nie płynna. 

Formę babkowopiaskową wysmarować tłuszczem, obsypać bułką tartą.  Włożyć do niej połowę masy, druga połowę zabarwić 2 łyżeczkami kakao, ja dodaję troszkę mleka. Kakaowe na masę w formie, przeciągnąć widelcem w celu marmurku, i piec oczywiście na termoobiegu i 150 stopniach 😉

I tak pięknie mi się to toczyło, ale pieron strzelił w bombki, Tobi postanowil w ten piątkowy wieczór podłączyć pompę cieplną na wodę,  i naokoło mnie potrzebował, a to potrzymaj tu, a przynieś wiadro i ścierkę, bo odłączył stare rury od ogrzewania i chlapało, a gdzie jest to i tamto; w końcu nie dał rady sam i zawołał sąsiada, po zatelefonowaniu do kumpla, który miał wyłączony telefon, ale zaraz oddzwonił, jak tylko zobaczył nieodebrany, no i przyjechał. 

Dali radę. Pompa na wodę podłączona. Ja mimo tego jestem zdania, że są rzeczy, których nie robi się w piątek, a już wcale w piątek wieczorem. Nie operuje się ambulatoryjnie, nie usuwa zębów, i nie grzebie się w rurach, bo to właśnie piątek, wszyscy szykują się na weekend, i jak coś niedobrego się dzieje, to nikogo nie dorwiesz ot tak na szybko. Ale Markus dotarł, jak akurat ja stałam nad moim spalonym na amen ciastem 🤯 rejwach w chałupie nie z tej ziemi, bo czujniki dymu poszły w ruch, a to są moje czujniki dla głuchych, w sypialni łóżko prawie podniosło, bo podłączone są pod budzik z telepetaczem pod materacem... a czujniki mają antenki i komunikują ze sobą na falach, więc uspokoić je po kolei, to trochę trwa. 

Wpuściłam Markusa, ten podążył do zadymionej kuchni, pootwierał mi resztę drzwi i okien na przeciąg, ja nad tym spalonym ciastem, myślę o wywaleniu upieku w czortu. Markus złapał za nóż, rozciął i mówi, ja to chętnie potem zjem, toż ono w środku dobre- wydłubał kawałek, zjadł- tylko mi później kawy do niego zrób. Ok. 

Po prawie 3 godzinach skończyli z tą pompą, wpół do jedenastej w nocy, kawa gotowa, Markus konsumuje ciasto, wydłubując środek ze spalonej skorupy  my tez odważnie, bo faktycznie smakuje. W chałupie nadal śmierdzi jak u Grammsa (duża piekarnia w Bamberg) w poniedziałki rano, jak na weekendowym kacu piekli... 

Zjedliśmy we troje całe to ciasto, zostawiając czarną skorupę. Tę wyrzuciłam. 

Podczas montażu tej pompy zdążyłam upiec nowe, to samo ciasto dla Burgi...

... i wyczyścić kilka okien. Zostały jeszcze te w jadalni, w salonie, i w pokoju gościnnym, czyli trzy, z czego dwa duże.  Może dam im jutro radę, albo w poniedziałek. 

Ech, to był dzień. Przynajmniej gotowanie mi odpadło, na obiedzie byliśmy w knajpce w Hirschaid, w drodze z Höchstadt, gdzie nabyliśmy jeszcze jakieś części do tej dzisiejszej instalacji. 

Idę spać, na dzisiaj a wlasciwie wczoraj, starczy. Dobrej nocy!