2020-5

Skarpety mialy byc dla mnie, gdyz podarlam dwie pary starych. Zanim doszlam do piety, przypomnialo mi sie, ze moja pracowa kolezanka Ortrud konczy 1 lutego 63 lata, za 10 miesiecy idzie na emeryture, czyli beda to jej ostatnie urodziny w pracy, i taki szybki prezent przyda mi sie, zeby mnie nie zapomniala ;)

Dlaczego taki dziwny termin pójscia na emeryture? Bo Ortrud jest rocznik 1957, i ten rocznik pracuje do 63 roku zycia plus 10 miesiecy. Rocznik 1952 byl ostatnim, który pracowal do skonczenia 63 roku zycia. Potem do kazdego rocznika dokladano po 2 miesiace, czyli:

- rocznik 1953- + 2 miesiace,
- rocznik 1954- + 4 miesiace,
- rocznik 1955- + 6 miesiecy,
- rocznik 1956- + 8 miesiecy,
- rocznik 1957- + 10 miesiecy (Ortrud)
- rocznik 1958- + 12 miesiecy, czyli do 64 lat,
- rocznik 1959- 64 lata + 2 miesiace,
- rocznik 1960- 64 lata + 4 miesiace,
- rocznik 1961- 64 lata + 6 miesiecy,
- rocznik 1962- itd...

Wszystko to pod warunkiem, ze ma sie 45 lat skladkowych, które licza sie wszystkie, a nie jak czasami ktos wyskoczy jak Filip z konopii z wiadomoscia, ze najbardziej liczy sie ostatnie 5 lat. Kompletnia bzdura. Ostatnie 5 lat jak najbardziej liczy sie "ujemnie", jak sie je nie przepracuje, to inny fakt.

Z Ortrud pracowalam ostatni dyzur, i mialysmy troche czasu na pogadanie (nawet, jesli to bylo przy okazji wyjscia do patologii w srodku nocy), i powiedziala mi, ze operdolila naszego mlodego szefa przez telefon, bo nie bedzie specjalnie jechac do niego na dywanik, bo czasu szkoda. I zeby jej nie opowiadal, jak ma pracowac, bo ona pracuje juz tyle, ze jego babcia moglaby byc. No cóz, zrobili nam gównarzerie na szefóf, trzeba to towarzystwo troche przykrócic, bo sami jeszcze nic nie widzieli, a w glowach im sie przewraca.

Ostatni pracujacy tydzien byl inny niz zwykle, gdyz trafilam na interne, a wiec spokój z operowanymi i milionami kroplówek przeciwbólowych, za to mialam dwóch zmarlych. Pierwsza zmarla umarla w klinice neurologicznej, gdzie ja przetransportowano, a zabila sie, bo taka miala wolnosc. Byla to 87- latka z demencja, która kilka razy przez kilka dni pobytu juz upadla, u mnie w pierwszy wieczór zaraz o wpól do dziewiatej, w drodze z lazienki; nic sobie nie zrobila. Miala potem nie wstawac i nie chodzic. Dlatego na kolejne sikanie posadzilam ja na basenie. Zrobila, wstala, i grzmotnela meidzy lózko i szafe, raniac glowe i nabywajac krwaiaka miedzy oponami, co wykazal tomograf jeszcze tej nocy. Specjalistyczna klinika od razu nie bierze, milion dyskusji, w koncu przy transporcie pierwsza reanimacja, zmarla jeszcze w ten sam dzien. Jest przepis, surowo przestrzegany, ze nie wolno pacjentom ograniczac wolnosci, kazdy ma prawo upasc. Zapasanie tylko przy wyroku sedzi grodzkiego, który jest informowany natychmiastowo. Po rozbiciu glowy tez mozna ja bylo w koncu zapasac, ale to juz bylo na wszystko za pózno. A co jej namierzylam cisnienia i naswiecilam w oczy do 6 rano, to moje.
Drugi zmarly to dla mnie tez rzecz niesamowita, znalam pacjenta z poprzednich pobytów, obloznie chory, lezacy, pielegnowany w domu, aktualnie przebywal w osrodku pielegnacyjnym, ta opieka krótkotrwala, aby rodzina nieco odetchnela. Pogorszyl mu sie stan, w trymiga zawolali karetke i wyslali do szpitala w stanie prefinalnym, z przerwami w oddychaniu. Tak jakby do porodu z bólami partymi, tylko w odwrotnym sensie. Zdazylam mu podac jak zaordynowano, nieco morfiny w zastrzyku i tabletke loracepamu pod jezyk, gdyz byl bardzo niespokojny, i w ciagu 2 godzin zmarl. Ja sie patam, dlaczego nie mógl umrzec w osrodku? Osrodki boja sie takich rzeczy, ze beda mieli problem, ze ktos sie do czegos przyczepi, ze cos tam gdzies tam, ja sama nie wiem. Po prostu nie jest juz normalne umieranie we wlasnym lózku, gdzie by ono nie stalo.


W poniedzialek mój tato konczy 82 lata, i zapowiedziala sie w gosci ciotka i kuzynka, tak wiec nastepne kilka dni uplynie mi na sprzataniu, praniu i szykowaniu, ponoc w sobote maja juz byc, ale to jeszcze zobaczymy, jak je znam. Przynajmniej bedzie wesolo. Ide wyciagac i suszyc pierwsza pralke z posciela.