Tak więc gotujemy

Fajnie, że mam teraz więcej miejsca na rozkładanie się z miskami, garnkami i czego mi tam potrzeba. Wczoraj wieczorem upiekłam mufinki, z jabłkiem i marchewką,  na dzisiejsze śniadanie w domu kultury. Przy okazji zobaczyłam znowu moją ulubienicę Blessie. 

Skończyła już osiem miesięcy i ma trzy ostre ząbki,  których chętnie używa,  podobnie jak też chętnie bawiłaby się moimi okularami. 

Wczoraj telefonowałam z moją dawną szkolną koleżanką,  która tyle samo czasu jak i ja, zyje w Niemczech, tyle, że w Bonn. Też robią aktualnie kuchnię,  znaczy zaczęli, stare meble wystawili, teraz elektryka i malarz, czyli dokładnie to, co najwięcej brudzi i stresuje, a co my na szczęście już prawie zapomnieliśmy. Jej meble przyjdą e drugiej połowie października. Ania nie ma luksusu drugiej minikuchenki w domu, bo mieszka w bloku, ale tam też mieszka jej syn, i u niego gotuje. Niestety nie może na ten czas zabierać że sobą kota, bo syn pedant do potęgi entej, no i kot popłakuje cicho w domu, jak sam musi siedzieć. No niw wiem, przecież ten kot czy raczej kociczka, to przecież członek rodziny, a jemu jakby siostra 🙃 przynajmniej u nas tak było. Syn już dawno z domu był, na studiach, przyjechał pozaplanowo obejrzeć Mirkę, stwierdził kwaskowato, że jak był mały i chciał pieska, to się nie dało mieć,  no ale ok. Zaprzyjaźniając się z Mirką orzekł, że zawsze pragnął mieć małą, rudą i grubą siostrę 🤣

Ale wsio rybka. Pogadałam z Anią,  Termomixu obie nie pragniemy, pomimo doświadczeń w sensie obejrzenia i uruchomienia u kogoś w odwiedzinach, z prostej ciekawości i przy ofercie demonstracji. Anią zapragnęła posiadania KitchenAid, w międzyczasie już ma, chwali sobie, bo piecze chętnie i dużo. Ponoć w tym sprzęcie i lody można zrobić. 

To by mnie akurat też interesowało, poza tym mam nieco awersję do maszyn używanych tylko od wielkiego dzwonu, ale Tobiemu też się marzy, i akurat tak jest, że on umie i lubi pięć ciasta, a ja jestem od gotowania, co lubię i chętnie robię. Pasuje więc. 

Odebraliśmy zdjęcia Dietmara z Rossmana, które Tobi zrobił w kwietniu i przez przypadek, z kuchennego okna. Dietmar, jaki był, tłumaczący zięciowi świat. 

Pogrzeb był ogromny i przez sama ilość żałobników przytłaczający. Ja nie umiem oszacować, ale Tobi określił liczbę ludzi na ponad 250. Na 200 było przygotowana przekąska po pogrzebie, na dwóch piętrach w restauracji w pobliskiej wsi. Takiego pogrzebu też jeszcze nie obsługiwali. Jak jest 26 żałobników,  to się u nas nazywa, że całkiem dużo. Dziesięć razy więcej, zastawiony autami parking i wszystkie boczne ulice, to jest niesłychane. Ale tak to odbywa się u Schausteller i Cyganów właśnie. Pastora mieli swojego, jak i muzykę, pieśni religijne w sensie obligatoryjnego Bonhoeffera (Von guten Mächten treu und still umgeben...), ale też lekką muzykę z festynów.  Zbyt tradycyjnie nie pasowałoby po prostu.