Nie zapomnieć...

 Dzisiaj rano w Zapfendorf, krótko po wpół do dziewiątej rano. 

1 kwietnia 1945 roku, koniec wojny blisko, a to była niedziela wielkanocna, krótko po wpół do dziewiątej rano i właściwie wszyscy w kościele pod wezwaniem Św. Piotra i Pawła, gdy nagle alarm lotniczy, Amerykanie bombardują dworzec w Zapfendorf, odstawiony na boczny tor pociąg z amunicją, w którym miały być też i głowice rakiet V. Wagony całe i w kawałkach lecą aż do lasu, a niektóre osie ryją w sąsiedniej wsi i do dzisiaj używane są jako kowadła, bo nie szło nigdy wyciągnąć je z ziemi. Ginie 23 ludzi, 163 domy, 100 stodól i masa innych przybudówek zostaje zrównana z ziemią. Dlatego co roku o tej porze, i tak długo, jak trwało bombardowanie, biją dzwony Świętego Piotra i Pawła.

Moja teściowa ma wtedy 4½ roku, od lutego 1945 rodzina jest w Zapfendorf, uciekli przed Czerwoną Armią z Pomorza, i jak mówiła, na dworcu w Berlinie ukradziono im ostatnią pościel, nie mają praktycznie nic, niewiele, i to teraz też tracą, łącznie z nędznym dachem nad głową. 

Dzisiaj wieczorem msza w kościele, tym samym, odbudowanym. Niestety jeden z ostatnich świadków historii, Gunda Schaller, wtedy 14- latka, zmarła zeszłego lata. 

Mój dzień dzisiaj jest nieco sportowy, z lekarzem, akustykiem, przepisaniem skierowania do neurologa, fizjoterapią... ale od wpół do szóstej wieczorem będę uczestniczyć we wszystkim ku pamięci.